Vomica, vómicæ. f. g. pe. co. A rotten impostume out whereof matter runueth.Putres vomicæ.Iuuen. Erumpit vomica. Cels. Excitat vomicas dolor Cels.Laborare vomica. Cels. Oritur vomica. Cels. Rumpere vomicam. Cels. To breake an impostume. Vomicam Plautus vocat crumenam plenam argenti.A purse ful of money.
Lewis and Short: Latin dictionary
vŏmĭca (o scanned long, Ser. Samm. 40, 743), ae, f. [vomo], a sore, boil, ulcer, imposthume, abscess, encysted tumor.I.Lit., Cels. 2, 8; 4, 8fin.; Cic. N. D. 3, 28, 70; Plin. 20, 22, 89, 244; Lucil. ap. Non. p. 186, 27; Plaut. Pers. 2, 5, 11; Juv. 13, 95.—II.Transf., of stones, a bunch or knob filled with fluid, Plin. 33, 6, 32, 99; 37, 2, 10, 28.—III.Trop., an evil, annoyance, grief, plague, curse (very rare. and censured as low by Quint.; v. the foll.): hostis, Romani, si expellere vultis, vomica quae gentium venit longe, Apollini vovendos censeo ludos, qui, etc., an old prophecy ap. Liv. 25, 12, 9; and Macr. S. 1, 17: sunt quaedam et humiles translationes et sordidae: non enim si Cicero recte Sentinam reipublicae dixit, foeditatem hominum significans, idcirco probem illud quoque veteris oratoris, Persecuisti reipublicae vomicas, Quint. 8, 6, 15: (Augustus) Agrippam nepotem et Julias, filiam et neptem, omnibus probris contaminatas appellare solebat tres vomicas aut tria carcinomata sua, Suet. Aug. 65.