Vulnus, vúlneris, pe. cor. ne. ge. Liu.A wounde. A griefe or displeasure.Color vulneris si liuidus, aut pallidus, aut varius, aut niger est, scire licet malum vulnus esse. Cel. Glutinatio vulneris. Cels. The closing vp, &c.Inflammatio vulneris. Cels. Impatiens vulneris.Virg.Impetus vulnerum. Plin. The rage or vehement grief of, &c.Vulnerum recentium impetus lenire. Plin. Oræ vulneris. Cels. The brimmes of a wounde.Oras vulneris leniter deducere manibus. Cels. To open the womide softly, &c.Clauda vulnere pars corporis.Virg.Inualidus vulnere.Tacit.Onustus vulneribus. Tac. Hauing as manye wounds as one can go away with.Saucius vulneribus.Ouid.Tardus vulnere. Virgil. Not able to goe fast, by reason of his wounde. Acerbum vulnus, Vide. ACERBVS. Altum vulnus. Cels. A deepe wound.Angustum vulnus incidendum est, donec satis pateat. Cels. Calidum vulnus.Ouid.Cruda vuloera. Iuue. Greene wounds.Crudele vulnus.Virg.Cruenta. Cels. Flebile. Stat.Deterius vulnus. Cels. Fœdum. Ouid.Fatale.Val. Flac. Grande. Cels. Grauia vulnera. Cels. Immania. Sta. Immedicabile. Ouid.Immitia.Ouid.Ingenti vulneri ingens quoque vulnus adijcere. Cels. Inhonesto vulnere truncæ nares.Virg.Hauing his nose cut off, to his great dissiguring.Latum vulnus. Cels. Laxum. Cels. Lethale.Virg.
Lewis and Short: Latin dictionary
vulnus (voln-), ĕris, n. [root vul-; cf. vultur; akin to vello], a wound (cf.: ictus, cicatrix). I.Lit.: cave faxit volnus tibi jam, Plaut. Truc. 5, 51: qui abstergerem volnera?Ter. Eun. 4, 7, 9: vulnus in latere, Cic. Mil. 24, 65: multis et illatis et acceptis vulneribus, Caes. B. G. 1, 50; so, inferre, id. B. C. 2, 6: accipere, id. B. G. 1, 48: claudicare ex vulnere ob rem publicam accepto, Cic. de Or. 2, 61, 249: sustinere, Caes. B. C. 1, 45: excipere, Cic. Sest. 10, 23: alicui infligere, id. Phil. 2, 21, 52: vulneribus defessus, Caes. B. G. 1, 25: gravi vulnere ictus, Liv. 2, 47, 2: vulneribus confectus, id. 24, 26, 14: ego factum modo vulnus habebo, Ov. Am. 1, 2, 30: facile ex volnere est recreatus, Cic. Inv. 2, 51, 154.—B.Transf., of things, a wound, i. e. a hole, cut, incision, notch, rent, crack (poet. and in post-Aug. prose): vulneribus donec paulatim evicta (ornus) supremum Congemuit, Verg. A. 2, 630; cf. Ov. M. 9, 383; 14, 392; Juv. 6, 247; Plin. 19, 8, 41, 142: aratri, Ov. M. 2, 286.—II.Trop., a wound, blow, misfortune, calamity, defeat: fortunae gravissimo percussus vulnere, Cic. Ac. 1, 3, 4; Luc. 8, 72: hoc tam gravi vulnere etiam illa, quae consanuisse videbantur, recrudescunt, Cic. Fam. 4, 6, 2: quae hic rei publicae vulnera imponebat, eadem ille sanabat, id. Fin. 4, 24, 66: vulnera imposita provinciae sanare, id. Att. 5, 17, 6: inusta rei publicae (with scelera), id. Sest. 7, 17: non vulnus super vulnus, sed multiplex clades, Liv. 22, 54, 9 Weissenb. ad loc.—Esp., in the phrase vulnus accipere, to be defeated, to suffer great loss, Just. 1, 8, 10; 2, 11, 19; cf. id. 42, 4, 10.— Of pain, grief, sorrow, Lucr. 2, 639; Verg. A. 12, 160; Ov. M. 5, 426.—Of the wounds of love, Lucr. 1, 34; Prop. 2, 22 (3, 15), 7; 2, 25 (3, 20), 46; Verg. A. 4, 2; Hor. C. 1, 27, 12; id. Epod. 11, 17: dulcia vulnera sagittae, App. M. 4, p. 156, 29.