Vituperátio, vituperatiônis, f. g. Verbale. Qui. A blaming and dispraising: a rebnking.Laudatio & vituperatio, contraria Ci.Hæc istius vituperatio atque infamia consirmabatur eorum sermone, qui, &c. Ci. This his rebuke and infamle, &c.Se autem lætari, quòd effugissem duas maximas vituperationes, vnam, &c. Ci. Et laudes & vituperationes scribe bantur. Quint. Vitare vituperationem. Ci. Venire in vituperationem. Ci. To be blamed or rebuked.Mihi ita persuadeo, eam rem laudi tibi potius, qum vituperationi fore. Ci. That you shall be rather commended than blamed for that thing.Cadere in vituperationem, Vide CADO.
Lewis and Short: Latin dictionary
vĭtŭpĕrātĭo, ōnis, f. [1. vitupero], a blaming, censuring; blame, censure, vituperation (either given or received) (freq. and class.): communi vituperatione reprehendere, Cic. Verr. 2, 5, 18, 46; so (opp. laus) Quint. 2, 4, 33; 3, 4, 12; 8, 6, 55 al. —Plur., Quint. 3, 4, 5: in vituperationem venire, Cic. Verr. 2, 4, 7, 13: adductus erat in sermonem, invidiam, vituperationem, id. ib. 2, 3, 61, 140: in vituperationem cadere, id. Att. 14, 13, 4: vituperationem vitare, id. Prov. Cons. 18, 44: esse alicui laudi potius quam vituperationi, id. Fam. 13, 73, 2: quod effugissem duas maximas vituperationes, id. Att. 16, 7, 5: et laudes et vituperationes scribebantur, Quint. 3, 4, 5; Cic. Brut. 12, 47.—II.Transf., blameworthiness, blameworthy conduct: vituperatio atque infamia, Cic. Verr. 2, 5, 39, 101.