Videlicet, pen. cor. Aduerb. confirmandi. As who saith: that is to wit: that is to say: & it is often vsed in verision & scorn.Quidam magnus videlicet vir & sapiens Cic.Huit tu molestus esse videlicet voluisti, quÊ nunc respirare liberè non sinis? Ci.Wouldst thou not by likelihode troble him, or be verie earnest on him, &c. spoken scornefully.At te videlicet inuentorem rerum optimarum ac principem imitabuntur omnes. Cice. Videlicet pro certè. Videlicet esti lle Cliniæ seruus tardiusculus. Ter. Indeede that seruant of Clinia is somewhat dull headed.Castè iubet lex adire ad deos, animo videlicet.Cic.That is to say in minde.Videlicet cum relatiuo.Cic. Hæc natura videlicet vult saluam esse se. Quum ille alterum videlicet qui nummos haberet, &c Ci.That is to wit, &c.Vt metus videlicet ad omnes, pœna ad paucos perueniret. Ci. That is to wit, to the end that the feare, &c.Nihil videlicet est corum.Cic.Surely or indeede it is none of these things. Qui eorum? quorum: videlicet qui supr scripti sunt. Ci. Forsooth of them that are mentioned before.Videlicet non Turpioni locrum datum, sed Petrinis pecuniæ ereptæ.Cic.
Lewis and Short: Latin dictionary
vĭdēlĭcet, adv. [contr. from videre licet; cf. scilicet from scire licet; v. scilicet init.; prop. it is easy to see, to comprehend], serving, like scilicet, to confirm and complete what precedes (but with the difference that scilicet indicates rather the false, and videlicet the true explanation; v. Zumpt, Lat. Gram. 345 n.); it is easy to see, it is clear or evident, clearly, plainly, evidently, manifestly, etc. (class., but much less freq. than scilicet). I.Lit.A. In gen. (a). With obj.-clause on account of videre (only ante- and post-class.; for in Cic. Att. 5, 11, 7, the better read. is datae): videlicet, parcum illum fuisse senem, qui dixerit ... Videlicet fuisse illum nequam adulescentem, etc., Plaut. Stich. 4, 1, 49 and 51: esse videlicet in terris primordia rerum, Lucr. 1, 210: sed videlicet, eum vocabula rerum ignoravisse, Gell. 17, 5, 9.—(b). As a mere particle: nunc enim est Negotiosus interdius: videlicet Solon est, Plaut. As. 3, 3, 9: videlicet propter divitias inditum id nomen quasi est, id. Capt. 2, 2, 36: hic de nostris verbis errat videlicet, Quae hic sumus locuti, Ter. Heaut. 2, 3, 22: quae videlicet ille non ex agri consiturā, sed ex doctrinae indiciis interpretabatur, Cic. Rep. 1, 17, 29: nihil dolo factum, ac magis calliditate Jugurthae, cui videlicet speculanti iter suum cognitum esset, Sall. J. 107, 3.— (g). Ellipt., in replies: quid metuebant? Vim videlicet, Cic. Caecin. 15, 44: quid horum se negat fecisse? Illud videlicet unum, quod necesse est, pecuniam accepisse, id. Verr. 2, 2, 33, 80: qui eorum ... quorum? Videlicet qui supra scripti sunt, id. Clu. 54, 148.—B. In partic., it is easy to see, it is very plain, of course, forsooth, in an ironical or sarcastic sense, when the contrary is intended: tuus videlicet salutaris consulatus, perniciosus meus, Cic. Phil. 2, 6, 15: homo videlicet timidus et permodestus (Catilina) vocem consulis ferre non potuit, id. Cat. 2, 6, 12: itaque censuit pecunias eorum publicandas, videlicet timens, ne, etc., Sall. C. 52, 14.—II.Transf., as a mere complementary or explanatory particle, to wit, namely (class.; whereas scilicet in this sense is only post-Aug.): caste jubet lex adire ad deos, animo videlicet, Cic. Leg. 2, 10, 24: venisse tempus iis, qui in timore fuissent, conjuratos videlicet dicebat, ulciscendi se, id. Sest. 12, 28; cf. id. Rep. 1, 38, 60: quale de Homero scribit Ennius, de quo videlicet saepissime vigilans solebat cogitare et loqui, id. ib. 6, 10, 10.