ūsurpātĭo, ōnis, f. [id.], a taking into use, a making use, using, use of a thing (cf. usus). I. In gen.: usurpatio et renovatio doctrinae, Cic. Brut. 71, 250: civitatis, id. Verr. 2, 5, 64, 166: vocis, Liv. 27, 19, 5: superba nominis, Plin. 33, 2, 7, 31: vetustatis, Cic. Agr. 2, 12, 31: itineris insoliti,
the undertaking of a journey so uncommon
, Liv. 41, 23, 14: bonae mentis,
enjoyment
,
possession
, Val. Max. 4, 4, 1.—II. In partic., in jurid. lang., A.A seizing or using unlawfully, usurpation: qui sanctitatem baptismatis illicitā usurpatione geminaverit, Cod. Just. 1, 6, 1: per vim et usurpationem vindicare ac tenere aliquid, ib. 1, 4, 6.—B.A using by another party, whereby a prescription or usucaption is interrupted: usurpatio est usucapionis interruptio, Dig. 41, 3, 2.