Tripudium, tripúdij, n. g. Ci. A daunsing.Tripudis solistima.A diuination taken by bread rebaundyng on the ground when it was cast to biedes.Canentes carinina cum tripudijs, solenniq; saltaru. Li.
Lewis and Short: Latin dictionary
trĭpŭdĭum, ii, n. [acc. to Cic. Div. 2, 34, 72, contr. from terripavium, terripudium, but prob. from ter and pes; cf. the old form tripodare, whence tripodatio]; in relig. lang., I.Lit., a measured stamping, a leaping, jumping, dancing in relig. solemnities, a solemn religious dance: Salios ancilia ferre ac per urbem ire canentes carmina, cum tripudiis sollemnique saltatu jussit, Liv. 1, 20, 4; cf. tripudio and tripodatio.—B.Transf., in gen., a dance: citatis celerare tripudiis, Cat. 63, 26: tripudia Hispanorum, Liv. 25, 17, 5: cum sui moris tripudiis, id. 21, 42, 3: cantus incohantium proelium et ululatus et tripudia, id. 38, 17, 4.—II.A favorable omen, when the sacred chickens ate so greedily that the food dropped from their mouths to the ground, Cic. Div. 2, 34, 72; 2, 36, 77; 1, 15, 28; Liv. 10, 40, 5; Suet. Tib. 2; cf. solistimus.