Testificatio, onis, f. g. Verb. Ci. A witnesse bearing: a prouing by witnesse.Repudiatæ reiectæ q, legationis ab Antonio, manebit testificatio sempiterna.Cic.There shal remaine perpetuall witnesse, &c.Cum summa testificatione tuorum in se officiorÛ. C. With maruallous declaration of your pleasures tomard him.
Lewis and Short: Latin dictionary
testĭfĭcātĭo, ōnis, f. [testificor], a bearing witness, giving testimony, testifying, testification (Ciceron.; whereas testatio is found in the jurists and in Quint.; v. testatio, I.). I.Lit.: si ejus rei testificatio tolleretur, Cic. Verr. 2, 4, 42, 92; 2, 5, 39, 102.—In plur., Cic. Mur. 24, 49; id. Brut. 80, 277.—II.Transf., a giving evidence, attestation, proof, evidence: egit causam tuam ... cum summā testificatione tuorum in se officiorum et amoris erga te sui, Cic. Fam. 1, 1, 2: sempiterna repudiatae legationis, id. Phil. 9, 6, 15.