Término, términas, pen. cor. terminâre. Cic.To end: to finish: to bounde: to appoint boundes or marches.Terminare bona voluptate.Cic.To define that the end of all goodneffe is pleasure.Terminare sententiam.Cic.To end his sentence.Vnde est orsa in eodem terminetur oratio.Cicer.That my talke may end there as it beganne.Clausulam longa syllaba terminare.Cic.Intra aliquid terminari. Quint. Terminare.Cic.To assigne marches, boundes or limites.Imperium terminare Oceano.Virg.To etend his cmpire to the Occean sea.Stomachus palato extremo atque intimo terminatur. Ci. Subiectos campos oculis terminare haud facilè queas. Li. A man cannot well see the ende of the fieldes, they are so large.Terminare modÛ alicuius artis. Ci. To make an end of, &c.Rem infinitam terminare.Cic.Cogitationes suas terminare. Ci. Spem possessionum terminare.Cic.
Lewis and Short: Latin dictionary
termĭno, āvi, ātum, 1, v. a. [terminus], to set bounds to, mark off by boundaries, to bound, limit (class.; syn.: finio, definio). I.Lit.: terra mare et contra mare terras terminat omnes, Lucr. 1, 1000: fines, Cic. Off. 1, 10, 33; cf.: quorum alter fines vestri imperii non terrae sed caeli regionibus terminaret, id. Cat. 3, 11, 26: locus, quem oleae terminabant, id. Caecin. 8, 22: quo (lituo) regiones vineae terminavit, id. N. D. 2, 3, 9: fana, Liv. 5, 50, 2: stomachus palato extremo atque intimo terminatur, Cic. N. D. 2, 54, 135: pars prior (togae) mediis cruribus optime terminatur, Quint. 11, 3, 139 et saep.: agrum publicum a privato, Liv. 42, 1, 6; Inscr. Orell. 3260.—Absol.: (praetores) terminari jussi, quā ulterior citeriorve provincia servaretur, Liv. 32, 28, 11: famam qui terminet astris, Verg. A. 1, 287.— II.Trop., to limit, set limits to; to circumscribe, fix, define, determine: isdem finibus gloriam, quibus vitam, Cic. Sen. 23, 82: quibus regionibus vitae spatium circumscriptum est, eisdem omnes cogitationes suas terminare, id. Arch. 11, 29: spem possessionum Janiculo et Alpibus, id. Mil. 27, 74: sonos vocis paucis litterarum notis, id. Tusc. 1, 25, 62: quod ipsa natura divitias, quibus contenta sit et parabiles et terminatas habet, id. Fin. 1, 13, 46; cf.: victu atque cultu terminatur pecuniae modus, id. Par. 6, 3, 50: modum magnitudinis et diuturnitatis, id. Tusc. 2, 19, 45: qui (Epicurus) bona voluptate terminaverit, mala dolore, id. Off. 3, 33, 117: summam voluptatem omnis privatione doloris, id. Fin. 1, 11, 38: ea (lingua) vocem fingit et terminat, id. N. D. 2, 59, 149: ut subjectos campos terminare oculis haud facile queas, i. e.
reach the limits
, Liv. 32, 4, 4: gloriam tantam futuram, ut terminari nullo tempore oblivione possit, Just. 22, 5, 12: prooemia intra quattuor sensus, Quint. 4, 1, 62.—B.Transf., to set bounds to, to close, finish, end, terminate: sententiam numerose, Cic. Or. 59, 199: clausulas longa syllaba, id. de Or. 3, 47, 183; cf.: ut pariter extrema terminentur, id. Or. 12, 38: ut, unde est orsa, in eo terminetur oratio, id. Marcell. 11, 33: si, ut Maecenas, etc., dicerentur, genitivo casu non e litterā sed tis syllabā terminarentur, Quint. 1, 5, 62: jam imperio annuo terminato, Cic. Fam. 3, 12, 4: si negotium terminatum est, Dig. 47, 2, 58: rem judicio, ib. 50, 16, 230: litem, ib. 42, 1, 40.—Hence, adv.: termĭnātē, with limits, Auct. Cas. Lit. Goes. p. 243.