sōlĭvăgus, a, um, adj. [solus - vagor] (Ciceron.). I.Lit., wandering or roving alone; of animals that lead a solitary life: earum (bestiarum) partim solivagas, partim congregatas, Cic. Tusc. 5, 13, 38.—Of persons: non est enim singulare nec solivagum genus hoc (hominum), id. Rep. 1, 25, 39: (elephanti) minume ex omnibus solivagi, Plin. 8, 7, 7, 23; v. solitarius.—II.Transf., alone, by itself, single, solitary (rare): caelo solivago et volubili et in orbem incitato, Cic. Univ. 6, 18: solivaga, cognitio et jejuna,