, Ov. Tr. 2, 514.—In the neutr.: quin etiam, quod est inprimis frivolum ac scaenicum, verbum petant (declamatores), quo incipiant, Quint. 10, 7, 21: nihil scaenicum apud Graecos pudori est, Liv. 24, 24; cf., with a subject-clause: complodere manus scaenicum est et pectus caedere, Quint. 11, 3, 123.—B.Substt.1. scaē-nĭcus, i, m., a player, actor, Cic. Off. 1, 31, 114: orator plurimum aberit a scaenico (with comoedi), Quint. 1, 11, 3; Suet. Ner. 42 fin.—Plur., Cic. Planc. 12, 30; id. Verr. 2, 3, 79, 184; Quint. 11, 3, 158; Suet. Tib. 34; id. Ner. 11; 21 et saep.—As a term of reproach applied to Nero (on account of his passion for the stage), a stage-hero, Tac. A. 15, 59.—2. scaenĭca, ae, f., a female player, an actress, Cod. Just. 5, 27, 1; Ambros. Obit. Valent. 17.— II.Transf. (opp. to real, true, actual), fictitious, pretended: populus Romanus, invictus a veris regibus, ab illo imaginario et scaenico rege (sc. Andrisco) superatur,
by that theatrical king
, Flor. 2, 14, 4.— Adv.: scaenĭcē, theatrically, after the manner of players: cum aliqua velut scaenice fiunt, Quint. 6, 1, 38.