Recumbo, recumbis, recúmbui, recúmbitum, pen. co. recúmbere. To lie: to leaue. Et per translationem. To sit at table or at meales.Recumbebat mecum vir egregius, Fidius.Plin. iun. In herba recumbere. Ci. To lie in the grasse.Humo recumbere.Ouid.Ceruix collapsa in humeros recumbit.Virg.His necke falleth aside and lieth on his shoulders.Ipsa sibi est oneri ceruix, humeróque recumbit.Ouid.Onus recumbit in partes proclinatas. Oui. The burden falleth upon, &c.
Lewis and Short: Latin dictionary
rĕcŭpĕrātīvus@rĕcŭpĕrātor@rĕcŭpĕrātōrĭus@rĕ-cumbo, cŭbui, 3, v. n. [cumbo, cubo], to lay one's self back, lie down again; to lie down.I. Of persons. A. In gen. (class.): eum primo perterritum somno surrexisse, dein, cum se collegisset ... recubuisse, etc., Cic. Div. 1, 27, 57: in cubiculo, id. Deiot. 15, 42: in exedrā lectulo posito, id. de Or. 3, 5, 17: in herbā, id. ib. 2, 71, 287: spondā sibi propiore recumbit, Ov. F. 2, 345: tauros medio recumbere sulco,
to sink down
, id. M. 7, 539; cf.: mulier sopita recumbit,
sinks into sleep
, Lucr. 6, 794.—B. In partic., to recline at table: in triclinio, Cic. Verr. 2, 3, 25, 61: rediit hora dicta, recubuit, Phaedr. 4, 23, 19; Hor. Ep. 1, 5, 1; id. C. 3, 3, 11; Plin. Ep. 4, 22, 4; 4, 30, 3; 9, 23, 4; Just. 43, 1, 4; Vulg. Johan. 21, 20.— II. Of inanim. things, to fall or sink down (poet. and in post-Aug. prose): ne (pons) supinus eat cavāque in palude recumbat, Cat. 17, 4; cf. Verg. A. 9, 713: onus (domūs quassatae) in proclinatas partes, Ov. Tr. 2, 84: at nebulae magis ima petunt campoque recumbunt,
sink
,
settle down
, Verg. G. 1, 401; cf.: minax ponto Unda, Hor. C. 1, 12, 32: pelagus, Sen. Thyest. 589: (juba) dextro jactata recumbit in armo,
falls
,
rolls down
, Verg. G. 3, 86; cf.: in umeros cervix collapsa recumbit, sinks back, reclines, id. A. 9, 434: cervix umero, Ov. M. 10, 195: vitem in terram recumbere, Plin. 17, 23, 35, 259: jugera Martialis longo Janiculi jugo recumbunt,