Proper: peculiar: particular: ones own. Curaui propria ea vt potiretur. Ter. I brought to passe that he should haue hir as his owne. Omnia quæ nostra erant propria. Cic. Suo certo ac proprio vocabulo nominare. Cic. Proprijs & suis argumentis tractanda quæque res est. Cic. Proprium & commune, contraria. Cic. Proprium & peculiare. Plin. Quod meum erat proprium. Cic. Propria & præcipua fortuna, cui communis opponitur. Ci. A proper and peculier fortune. Amor proprius. Lucret. Aliunde Assumpto vti bono, non proprio, nec suo, Cic. Consilium proprium auferre alicui. Hor. Consuetudo communis, vel tua solius & propria. Luceius Ciceroni. Suis eum certis, proprijsque criminibus accusabo. Ci. Culpa mea propria. Ci. Mine owne peculiar fault. Animæ propria natura atque vis est, mouere motu interiore & suo. Cic. Excuti proprijs negotijs. Horat. Certa & propria nota. Cic. In propria pelle non quiescere. Horat. Necsunt vllo in proprio periculo, Cic. Neither be they in any prinate or peculier dannger. Prædia propria tradere alicui. Ci. To deliuer fermes to one as his proper possession. Columbæ proprio ritu osculantur ante coitum. Plin. Culuers of a singuler propertie. &c. Tempus agÊdi fuit mihi magis propriÛ qum cæteris. Cic. Translata & aliena verba, quibus opponuntur Propria & sua. Cic. Vi propria nituntur. Virg. Proprium est eius, per translationem. Ci. It is peculiatly attributed to him: or it appertaineth to him. Propria est ea præceptio Stoicorum. Cic. Varietas est propria fortunæ. Cic. Est epistolæ proprium, vt is ad quem fcribitur, &c. Cic. It is the chiefe office of an epistle, &c. Artis maximè proprium est creare & gignere. Cic. Quum hoc proprium sit animantium, vt aliquid appetant. Cic. Seing this is the propertie of liuing creatures, to desire. &c. Proprius, cum genitiuo. Ci. Libertas propria Romani generis. Cum datiuo. Quintilianus, propria est nobis mentis agitatio, atque solertia. Proprium. Ter. Perpetuall. Voluptates deorum propriæ sunt. Ter. The pleasures of the Gods are perpetuall. Perenne & proprium. Cic.

I. In gen., opp. communis: nam virtutem propriam mortalibus fecit: cetera promiscue voluit communia habere, Varr. ap. Non. 361, 25: proprium et peculiare, Plin. 7, 25, 26, 93: tria praedia Capitoni propria traduntur, to him for his own, Cic. Rosc. Am. 8, 21: proprio sumptu edere ludos, Tac. A. 1, 15: propriā pecuniā militem juvare, id. ib. 1, 71: basilicam propriā pecuniā firmare, id. ib. 3, 72 init.; id. H. 2, 84: propria impensa, Just. 12, 11, 1: propriis viribus, Liv. 2, 53: familia, id. 7, 9: libri, Hor S. 1, 10, 64: horreum, id. C. 1, 1, 9: proprio Marte, by his own bravery, Ov. P. 4, 7, 14.—With pron. poss. (class. and freq.): ut cum ademerit nobis omnia, quae nostra erant propria, ne lucem quoque hanc, quae communis est, eripere cupiat, all that belonged peculiarly to us, Cic. Rosc. Am. 52, 150: suā quādam propriā, non communi oratorum facultate, id. de Or. 1, 10, 44: ut redeas ad consuetudinem vel nostram communem vel tuam solius et propriam, Luc. ap. Cic. Fam. 5, 14, 3: omnia qui jubet esse communia, ne quis civis propriam aut suam rem ullam queat dicere, Cic. Rep 4, 5, 5; id. ap. Non. p. 362: suis propriis periculis parere commune reliquis otium, id. Rep. 1, 4, 7: quod (periculum) autem meum erat proprium, id. Fam. 2, 17, 7; id. Sest. 7, 15; calamitatem aut propriam suam aut temporum queri, Caes. B. C. 3, 20.—

B. Opp. alienus, etc., one's own, peculiar, special, characteristic, personal: tempus agendi fuit mihi magis proprium quam ceteris, Cic. Sull. 3, 9: reliquae partes quales propriae sunt hominis, id. Fin. 5, 12, 35: id non proprium senectutis est vitium, sed commune valetudinis, id. Sen. 11, 35: libertatem propriam Romani generis, id. Phil. 3, 11, 29: proprium id Tiberio fuit, Tac. A. 4, 19: ira, personal resentment, id. ib. 2, 55.—As subst.: prōprĭ-um, i, n.

1. Lit., a possession, property: id est cujusque proprium, quo quisque fruitur atque utitur, Cic. Fam. 7, 30, 2: vivere de proprio, Mart. 12, 78, 2.—

2. Trop., a characteristic mark, a sign, characteristic, etc., Cic. Off. 1, 1, 2; 2, 5, 17; Caes. B. G. 6, 23.—

II. In partic., peculiar, extraordinary: nisi mihi fortuna proprium consilium extorsisset, Sent. ap. Cic. Fam. 10, 35, 1: superbo decreto addidit propriam ignominiam, Liv. 35, 33.—

B. Lasting, constant, permanent, perpetual (class.): illum amatorem tibi proprium futurum in vitā, Plaut. Most. 1, 3, 67; Att. ap. Non. 362, 5: nihil in vitā proprium mortali datum esse, Lucil. ib. 362, 15: alicui proprium atque perpetuum, Cic. Imp. Pomp. 16, 48: perenne ac proprium manere, id. Red. in Sen. 4, 9: parva munera diutina, locupletia non propria esse consueverunt, Nep. Thras. 4, 2; Hor. S. 2, 6, 5; cf. id. Ep. 2, 2, 172: deferens uni propriam laurum, id. C. 2, 2, 22; Verg. A. 6, 871: victoriam propriam se eis daturam, lasting, Hirt. B. Afr. 32.—Comp., Ov. M. 12, 284; id. P. 1, 2, 152; Liv. 4, 27, 3. —Hence, adv.: proprĭē.

A. Specially, peculiarly, properly, strictly for one's self (opp. communiter; class.): quod me amas, est tibi commune cum multis: quod tu ipse tam amandus es, id est proprie tuum, Cic. Fam. 9, 15, 1: promiscue toto (Campo Martio), quam proprie parvā parte frui malletis, for yourselves, individually, separately, id. Agr. 2, 31, 85.—

B. In partic.

1. Particularly, in particular: neque publice neque proprie, Cic. Sest. 16, 37.—

2. Especially, eminently, exclusively: mira sermonis, cujus proprie studiosus fuit, elegantia, Quint. 10, 1, 114; cf. Vell. 2, 9, 2.—

C. Properly, accurately, strictly speaking, in the proper (not tropical) sense: magis proprie nihil possum dicere, Cic. Phil. 2, 31, 77: illud quidem honestum, quod proprie vereque dicitur, id. Off. 3, 3, 13; Liv. 34, 32; 44, 22: uti verbo proprie, Gell. 9, 1, 8; 2, 6, 5; 7, 11, 2; 16, 5, 1.