prae-nuntĭus (praenunc-), a, um, adj., that foretells or forebodes.—Subst.A. praenuntĭus, i, m., a foreteller, harbinger, foreboder, an indication, token, omen (class.): Zephyrus Veris praenuntius, Lucr. 5, 737: lucis praenuntius ales, i. e.
the cock
, Ov. F. 2, 767.—B. praenuntĭa, ae, f.: belli praenuntia, Ov. F. 6, 207: stellae magnarum calamitatum praenuntiae, Cic. N. D. 2, 5, 14: inquisitio candidati, praenuntia repulsae, id. Mur. 21, 44: Thraseam prohibitum immoto animo praenuntiam imminentis caedis contumeliam excepisse, Tac. A. 15, 23.—C. praenuntĭum, ii, n., a harbinger, token, omen: futuri eventus alicujus id praenuntium est, Plin. 2, 84, 86, 200: istarum procellarum quaedam sunt praenuntia, Sen. Ira, 3, 10, 2: ignes,