Peculâtus, huius peculátus, m. g. pen. prod. Cic.Robbery of a common treasurie, or of a princes treasure.Reus peculatus.Plin. iun.Accusari peculatus. Author ad Her. Damnari peculatus.Cic.
Peculor, laris, lari. To steale a common treasure, or any thing from a prince.
Lewis and Short: Latin dictionary
pĕcūlātus (PEQVLATVS, Lex Apparit., v. in the foll.), ūs, m. [peculor]. I.Lit., an embezzlement of public money, peculation: peculatus furtum publicum a pecore dictum, sicut et pecunia, eo quod antiqui Romani nihil praeter pecora habebant, Fest. p. 212 Müll.: perfidia et peculatus ex urbe si exulant, Plaut. Pers. 4, 4, 7; Cic. Phil. 12, 5, 12: peculatum facere, id. Rab. Perd. 3, 8: accusari peculatus, Auct. Her. 1, 12, 22: peculatus damnari, Cic. Fl. 18, 43; Liv. 33, 47: SINE MALO PEQVLATV, Lex Apparit. Grut. 628: judices qui peculatu provincias quassavissent, Cod. Th. 9, 28, 1: ad legem Juliam peculatus, Dig. 48, tit. 13.—II.Transf., of the caprice of love: perfidiosus est Amor. Si. Ergo in me peculatum facit, Plaut. Cist. 1, 1, 73.
pĕcūlor, āri, v. dep. n. [peculium], to defraud the public, to embezzle the public money, to peculate: rem publicam, Flor. 3, 17, 3.—Hence, pĕcūlans, antis, P. a.—As subst. plur.: pĕcūlantĭa, ium, n., peculations: vestra, Commod. 70, 13.