Ordinarius, Adiect. Ordinarie: wherein order is obserued. vt, Ordinaria semina. Colum. Seede set or fowne in an order.Ordinaria vitis. Colum. A vine planted in an order.Silicibus ordinarijs struere parietes. Vitru. To make walles with flint stones of lyke fashion or quantitie layde in an order without any plumbe rule.Ordinaria consilia.Liu.Ordinarie or accustomed counsailes.Ordinarium ofsicium.Senec.A certaine office duely appointed to one.Ordinarius seruus. Vlp. A principall or chiefe sernant.Ordinarius homo. Fcst. A busie and naughtie fellow alway in suire.Ordinaria oratio: id est perpetua & minus concisa.Plin. iun.
Ordíno, ôrdinas, pen. cor. ordinâre Sueton. To order or dispose to set in order, or rew.Ordinare & instituere.Cic. Aciem ordinare, Vide ACIES. Agmina ordinare in aliquem. Horat. Annos ordinare. Horat. Forsitan dij fata ita ordinauerunt. Curt. Perhaps the gods haue so disposed destinies. Litem ordinare. Cic.Ordinare syllabarum literas. Prisc. To spell.Ordinare locum vitibus. Colum. Ordinare milites.Liu.To ordaine souldiours.Partes orationis ordinare.Cic.To dispose partes of an oration. Res publicas ordinare. Horat. Ordinare Reip. statum. Suet. To set in good order the state of the commn weale.Ordinare vineam paribus interuallis. Colum. Ordinare. Suet. To aduaunce to promotion: to put in authoritie. lpsum candidatum sine mora ordinauit. Suet.
Lewis and Short: Latin dictionary
ordĭnārĭus, a, um, adj. [ordo], of or belonging to order, orderly; according to the usual order, usual, customary, regular, ordinary (not in Cic. or Cæs.). I. Of persons. A. In gen.: ordinarii consules, regular, elected in the usual manner at the beginning of the year (opp. suffecti), Liv. 41, 18: pugiles (with legitimi), Suet. Aug. 45; cf. consulatus, id. Galb. 6: gladiatores, Sen. Ep. 7, 3: ordinarium hominem Oppius ait dici solitum scurram et improbum ... At Aelius Stilo, qui minime ordine viveret ... Sunt quidam etiam, qui manipularem, quia infimi sit ordinis, appellatum credant ordinarium, Fest. p. 182 Müll.—B. In partic., subst.: ordĭnārĭus, i, m.1.An overseer who keeps order, Dig. 14, 4, 5. —2. In milit. lang., a centurion of the first cohort, Inscr. Grut. 542, 8; Veg. Mil. 2, 15; cf. Mommsen, Tribus, p. 123; Anmerk. 112. —II. Of inanim. and abstr. things: oleum, oil obtained in the usual manner from sound, ripe olives (opp. to oleum cibarium, made of bad olives picked up from the ground), Col. 12, 50, 22: vites,
standing in regular order
, id. 3, 16, 1: silices,
stones so laid that those of each row cover the joints of the row beneath it
, Vitr. 2, 8: consulatus,
regular
, Suet. Galb. 6: consilia,
usual
,
ordinary
, Liv. 27, 43: oratio, regular, connected (opp. to breviarium or summarium), Sen. Ep. 39, 1: philosophia non est res succisiva: ordinaria est, domina est,
it must be constantly practised
,
must govern all the relations of life
, id. ib. 53, 9: fuit ordinarium, loqui, etc.,
it was usual
,
customary
, Dig. 38, 6, 1: jus (opp. to extraordinarium), ib. 14, 4, 5.— Hence, adv.: ordĭnārĭē, in order, orderly, methodically (eccl. Lat. for ordine, ordinatim), Tert. Res. Carn. 2.
ordĭno, āvi, ātum, 1, v. a. [ordo], to order, set in order, arrange, adjust, dispose, regulate.I. In gen. (class.; syn.: dispenso, dispono): copias, Nep. Iph. 2, 2; so, milites, Liv. 29, 1: agmina, Hor. Epod. 17, 9; and: aciem, Just. 11, 9, 8: arbusta latius sulcis, Hor. C. 3, 1, 9: vineam paribus intervallis, Col. 3, 13: res suas suo arbitrio, Sen. Ep. 9, 14: partes orationis, Cic. Inv. 1, 14, 9: litem, id. de Or. 2, 10, 43: causam, Dig. 40, 12, 24: judicium, ib. 40, 12, 25: testamentum, ib. 5, 2, 2: bibliothecas, Suet. Gram. 21.—B.Transf.: cupiditates improbas,
to arrange
,
draw up in order of battle
, Sen. Ep. 10, 2: publicas res (= sunta/ttein, componere), to draw up in order, to narrate the history of public events, Hor. C. 2, 1, 10 (antiquitatem) totam in eo volumine exposuerit, quo magistratus ordinavit, i. e. recorded events according to the years of the magistrates, Nep. Att. 18, 1: cum omnia ordinarentur, Cic. Sull. 19, 53.—II. In partic. (post-Aug.). A.To rule, govern a country: statum liberarum civitatum, Plin. Ep. 8, 24, 7: Macedoniam, Flor. 2, 16: provinciam, Suet. Galb. 7: Orientem, id. Aug. 13.—B.To ordain, appoint to office: magistratus, Suet. Caes. 76: tribunatus, praefecturas, et ducatus,
to dispose of
,
give away
, Just. 30, 2, 5; so, filium in successionem regni, Just. 17, 1, 4.—Hence, C. (Eccl. Lat.) To ordain as a priest or pastor, to admit to a clerical office, Lampr. Alex. Sev. 45; Cassiod. Hist. Eccl. 9, 36; cf.: in ministerium sanctorum ordinaverunt se ipsos, Vulg. 1 Cor. 16, 15.—Hence, ordĭ-nātus, a, um, P. a., well ordered, orderly, ordained, appointed (class.): compositus ordinatusque vir, Sen. Vit. Beat. 8, 3: igneae formae cursus ordinatos definiunt,
perform their appointed courses
, Cic. N. D. 2, 40, 101.—Comp.: vita ordinatior, Sen. Ep. 74, 25: pars mundi ordinatior, Sen. Ira, 3, 6.—Sup.: meatus ordinatissimi, App. de Deo Socrat. p. 42.—Hence, adv.: ordĭnā-tē, in an orderly manner, in order, methodically (not in Cic. or Cæs.; cf. Krebs, Antibarb. p. 811; v. ordinatim): tamquam (astra) non possent tam disposite, tam ordinate moveri, Lact. 2, 5, 15: ordinate disponere, Auct. Her. 4, 56, 69 dub.—Comp.: ordinatius retractare, Tert. adv. Marc. 1, 19init.—Sup.: ordinatissime subjunxit, Aug. Retract. 1, 24.