Obluctor, obluctâris, obluctári. Colum. To wrastle, strine, or struggle against.Genibus aduersæ obluctor arenæ.Virg.Soli obluctandum Fabio. Sil.
Lewis and Short: Latin dictionary
ob-luctor, ātus, 1, v. dep., to strive or struggle against, to contend with, oppose a person or thing (poet. and in post-Aug. prose). I.Lit.A. With dat. of person: soli obluctandum Fabio,
to contend with Fabius alone
, Sil. 8, 10.—B. With dat. of thing: genibusque adversae obluctor harenae,
struggle against
, Verg. A. 3, 38: fruticibus, Col. 8, 14, 8: flumini, Curt. 4, 8, 8. —C.Absol.: obluctantia saxa Submovit nitens, Stat. S. 3, 1, 20.—II.Trop.: ut erat animi semper obluctantis difficultatibus, Curt. 6, 6, 27: oblivioni, id. 7, 1, 9: morti, Luc. 3, 662.