mulctātĭcĭus@mulco ( mulcto, Inscr. Grut. 155, 1), āvi, ātum, 1 (mulcassitis, for mulcaveritis, Plaut. Mil. 2, 2, 8), v. a. [Sanscr. root marc, take hold of; of. Gr. ma/rptw, perh. morfh/], to beat, cudgel; to maltreat, handle roughly, injure (class.; syn.: verbero, tundo, pulso). I.Lit.: ipsum dominum atque omnem famibam Mulcavit usque ad mortem, Ter. Ad 1, 2, 9; Petr. S. 134: aliquem,
to illtreat
, Plaut. Most. 4, 2, 23: male mulcati clavis ac fustibus repelluntur, Cic. Verr. 2, 4, 43, 94: mulcato corpore,
, Liv. 28, 30, 12.—II.Trop.: scriptores illos male mulcatos, exisse cum Galbā, Cic. Brut. 22, 88 (but in Plaut. Stich. 3, 1, 8, mulcaverim is undoubtedly corrupt, v. Ritschl ad h. l.).