Miror, quomodo tam ineptum quicquam porucrit tibi Venire in menrem. Ter. Ita me fecistis Consulem, quomodo pauci in hac ciuitate facti sunt. Cic.You made me Consul in such sort as fewe haue bene, &c. Quomodo, pro vt, Quomodo nunc est pedem vbi ponat in suo non habet. C. As the matter goeth now he hath not a place of his owne to set his foote tu.Quomodocunque. Ci. How soeuer.Quomodonam.But how. Cicero, Quomodonam mifrater de nostris versibus Cæsar?
Lewis and Short: Latin dictionary
mīro, āre, 1, v. a., to wonder (ante-class. collat. form of miror): quid miras? Varr. ap. Non. 480, 30: aut ambos mira aut noli mirare de eodem, id. ib. 32: si studium mirabis, Pompon. ib. 474, 25 (Com. Rel. v. 108 Rib.).—2.Part.: mīrātus, a, um, in pass. signif. (post-class.): miratā virginis arte, Juvenc. 3, 58.
mīror, ātus, 1 (act. collat. form, v. miro), v. dep. a. and n. [Sanscr. smi, smile; Gr. meida/w; cf.: mirus, nimīrum], to wonder or marvel at, to be astonished or amazed at a thing; to admire; constr. with acc., acc. with inf., with quod, si, quā ratione, quid, unde, etc., with de, and poet.; in Greek constr. also aliquem alicujus rei (class.). (a). With acc.: neglegentiam hominis, Cic. Att. 10, 5, 59: illud jam mirari desino, quod ante mirabar, id. de Or. 2, 14, 59: signa, tabulas pictas, vasa caelata, Sall. C. 11, 6: praemia, Verg. G. 3, 49: patrem,
to honor admiringly
, Stat. S. 5, 2, 75: alia digna miratu,
of admiring wonder
, Sen. Ep. 94, 56: mirari se,
to admire one's self, be in love with one's self, be vain
, Cat. 22, 17.—(b). With object-clause: si quis forte miratur, me ad accusandum descendere, Cic. Div. in Caecil. 1, 1.—(g). With quod: mirari se aiebat, quod non rideret haruspex, haruspicem cum vidisset, Cic. Div. 2, 24, 51.— (d). With si: idne tu miraris, si patrissat filius?Plaut. Ps. 1, 5, 27: miror si, I should wonder, be surprised, if: miror, in illā superbiā et importunitate si quemquam amicum habere potuit, Cic. Lael. 15, 54.—(e) With rel.-clause: ne miremini, quā ratione hic tantum potuerit, Cic. Verr. 2, 2, 54, 134: ejus rei quae causa esset miratus, Caes. B. G. 1, 32: miror, quid ex Piraeo abierit, Ter. Eun. 2, 2, 59: satis mirari non possum, unde, etc., Cic. N. D. 1, 34, 95: si quis antea mirabatur, quid esset, quod, etc., id. Sest. 1.—(z) With de: de singulari impudentiā, Cic. Verr. 2, 1, 2, 6.—(h) With cum: ne quis miretur, cum tam clare tonuerit, Pompon. ap. Non. 473, 3 (Com. Rel. v. 4 Rib.).—(q) Poet. in Greek constr. (qauma/zw tina/ tinos), aliquem alicujus rei: (te) justitiaene prius mirer belline laborum, Verg. A. 11, 126.—II.Trop.A.To have a regard for: familiaritates ... amantium nos amicorum et nostra mirantium, Cic. Off. 2, 8, 30.—B. Of inanim. subjects (poet.): (arbos) miraturque novas frondes et non sua poma, Verg. G. 2, 82.—Hence, mīran-dus, a, um, P. a., wonderful, strange, singular (class.): in mirandam altitudinem depressum, Cic. Verr. 2, 5, 27, 68: mirandum in modum,
in a wonderful manner
, id. Att. 9, 7, 3: cliens, Juv. 10, 161: fides, Stat. S. 1, 3, 20.—Neutr. absol.: mirandum est, unde, etc., the wonder is, etc., Juv. 10, 32.