mīrācŭlum, i, n. [id.], a wonderful, strange, or marvellous thing, a wonder, marvel, miracle; wonderfulness, marvellousness (class.; syn.: prodigium, portentum): miracula, quae nunc digna admiratione dicimus, antiqui in rebus turpibus utebantur, Paul. ex Fest. p. 123 Müll.: portenta et miracula philosophorum somniantium,
strange and wonderful imaginations
, Cic. N. D. 1, 8, 18: adiciunt miracula huic pugnae,
relate wonderful things
, Liv. 2, 7: esse miraculo,
to be wonderful, to excite wonder
, id. 25, 8: arbor digna miraculo,
singular, curious
, Plin. 12, 1, 5, 9: in quae miracula, dixit, Verteris?Ov. M. 3, 673: omnia transformat sese in miracula rerum, Verg. G. 4, 441: miraculum magnitudinis,
extraordinary size
, Liv. 25, 9, 14: Euander ... venerabilis vir miraculo litterarum, rei novae inter rudes artium homines, id. 1, 7, 8: ut mors ejus majori miraculo fuerit, Suet. Oth. 12: miracula septem,
the seven wonders of the world
, Amm. 22, 15, 28.— II. Esp., in eccl. Lat., a miracle: facientes pene incredibilia miracula, Lact. 4, 21: Dei, id. 7, 9: quibus miraculis plurimi allicientur, id. 7, 17: accidit quasi miraculum Deo, Vulg. 1 Reg. 14, 15: nihil posse confingi miraculorum atque vitiorum, quod non ibi (in deorum genere) reperiatur, Aug. Civ. Dei, 4, 27.—Hence, adv.: mīrācŭlō = qaumastw=s, wonderfully: pictus, Plin. 34, 8, 19, 83.