Mimus, mimi, m. g. Cic.A tumbler or dauncer that counterfeiteth the gestures of other: a scoffer.Agere mimum.Iuuen.Mimo subseruire. Budæus. To beare the burden: to sing the plainesong: to belpe forwarde.Ne pœna acrior mimum omnem diuulgaret. Sueton. Leaste happely the sharpe punishment might spreade abroade andmake knowne the whole foolish acte.
Lewis and Short: Latin dictionary
mīmus, i, m., = mi=mos. I.A mimic actor, mime, Cic. de Or. 2, 59, 242: oratori minime convenit distortus vultus gestusque: quae in mimis rideri solent, Quint. 6, 3, 29; Ov. A. A. 1, 501: nobilis, Juv. 8, 198. —II.A mimic play, mime, farce. A.Lit.: mimi exitus, Cic. Cael. 27, 65: tutor, mimus vetus, id. de Or. 2, 64, 259: mimos scribere, Ov. Tr. 2, 497: mimorum scriptor, Quint. 1, 10, 17: mimos commentari, Cic. Phil. 11, 6, 13: mimum agere, Suet. Caes. 39; Juv. 13, 110: mimus quis melior plorante gula?id. 5, 157.—B.Trop., any thing farcical, pretended, unreal.—Of the sham triumph of Caligula, Suet. Calig. 45: commendationis, Plin. 7, 12, 10, 53: humanae vitae, Sen. Ep. 80, 7: mimus et simulatio, id. ib. 26, 5.