Menda, mendæ, f. g & Mendum, mendi, n. g. Cic.An errour: a fault in writing.Mendum nos corrigemus.Cic.We wil mende the faulte.Mendum scripturæ rollatur. Cecinna ad Ciceron. Librariorum menda.Cic. Menda, pro vitio corporis.A blemish: a spotte: a faule.
Lewis and Short: Latin dictionary
menda, ae, f. [v. mendum], a fault, defect, blemish of the body (poet. and postAug.). I.Lit.: in toto nusquam corpore menda fuit, Ov. Am. 1, 5, 18: nocte latent mendae, id. A. A. 1, 249.—II.Transf., a mistake, error, blunder, in writing, in books, a slip of the pen, Suet. Aug. 87: mendae istins indoles, Gell. 20, 6, 14; 1, 7, 3.
mendum, i, n. [Sanscr. manāk, a little; mindā, a defect; cf.: mancus, mendicus], a fault, error, blunder in writing (class.). I.Lit.: quod mendum ista litura correxit?Cic. Verr. 2, 2, 42, 104: librariorum, id. Att. 13, 23, 2.—II.Trop.: Idus Martiae magnum mendum continent, mistake, error, Cic Att. 14, 22, 2.—B.A blemish, defect, in the face, etc.: rara tamen mendo facies caret, Ov. A. A. 3, 261.