Mendacium, mendacij, n. g. A lie: a leasing: a false inuention: a false tale.Linguæ blandæ mendacia.Ouid.Callidum mendacium.Plaut.Non est infacetum mendacium, Vide INFACETVS.Magna mendacia.Stat.Magnum & impudens mendacium.Cic.Prodigiosa mendacia.Ouid. Accommodare mendacium, vide ACCOMMODO.Componere mendacia.Plaut.To inuent lies.Conflare mendacium, vide CONFLO.Dicere mendacium alicui. Cic, To lie: to tel a lie.Eluditur mendacium mendaci. Quint. Facere mendacium. Quint. To lie.Improbi hominis est, mendacio fallere.Cic.Perducere aliquem ad mendacium, vide PERDVCO.
Lewis and Short: Latin dictionary
mendācĭum, ii, n. [mendax], a lie, untruth, falsehood. I.Lit. (class.): dicere alicui mendacium de re aliquā, Plaut. Bacch. 4, 9, 33: mendacio fallere, Cic. Mur. 30, 62: vatum, Ov. F. 6, 253: famae, id. ib. 4, 311: immensa spirant mendacia, Juv. 7, 111: Titiae meae, cum quā sine mendacio vixi, i. e.