Magnificentia, magnificentiæ, f. g. Cic.The voing or atchieuing of great things, and verie sumptuous: magnificeuce: noble and sumptnous proutsimt.Scenæ magnificcntia.Cicer.The sumptuous and gorgeous setring foorth of the stage.In epularum apparatu magnificentia recedere Cicero.In feasting or banquetting not to be very sumptuous.Adhibere magnisicentiam, Vide ADHIBEO.Astruere aliquid magnificentiæ, Vide ASTRVO.Magnificentia verborum.Cic.High and flowing eloquence full of oft eatation.
Lewis and Short: Latin dictionary
magnĭfĭcentĭa, ae, f. [magnificus], greatness in action or in sentiment, nobleness, distinction, eminence, high-mindedness, magnanimity; in a bad sense, boasting, bragging, etc. I. In gen. A.Lit.: magnificentia est rerum magnarum et excelsarum cum anima ampla quadam et splendida propositione agitatio atque administratio, Cic. Inv. 2, 54, 163: et magnificentia et despicientia adhibenda est rerum humanarum,
greatness of soul
, id. Off. 1, 21, 72; id. Agr. 2, 8, 22.—B.Transf., of inanimate things, grandeur, magnificence, splendor, sumptuousness: epularum, Cic. Or. 25, 83: villarum, id. Off. 1, 39, 140: funerum et sepulcrorum, id. Leg. 2, 26, 66: liberalitatis, id. Rosc. Com. 8, 24: extra modum sumptu et magnificentia prodire, id. Off. 1, 39, 40: exhaustus magnificentiā publicorum operum, Liv. 1, 57: magnificentiae studium, Tac. A. 3, 55: publica magnificentia, Vell. 2, 1, 2.—II. Esp. 1. Rhet. t. t., an imposing style, sounding or dignified language: his tribus narrandi virtutibus adiciunt quidam magnificentiam, quam megalopre/peian vocant, Quint. 4, 2, 61 sq.—2. In a bad sense: verborum magnificentia,
pomposity of language, bombast
, Cic. Lael. 6, 21: i hinc in malam crucem cum istac magnificentiā, Ter. Phorm. 5, 7, 37.—3. In partic., greatness of talent, great artistic skill, Plin. 36, 5, 4, 19.