Locutio, siue loquurio, ônis, f. g. Verbale. Cicero. A speaking or saying: a worde.Locurio procax. Catul. Recta locutio. Quint.
Lewis and Short: Latin dictionary
lŏcūtĭo (lŏquūtio), ōnis, f. [loquor], a speaking. I.Lit.A. In gen., a speaking, speech, discourse: sermo est oratio remissa et finitima quotidianae locutioni, Auct. Her. 3, 13, 23: ex locutione, ex reticentia, Cic. Off. 1, 41, 146: quamquam omnis locutio oratio est, tamen unius oratoris locutio hoc proprio signata nomine est, id. Or. 19, 64.—B. In partic., way of speaking, pronunciation: emendata et Latina, Cic. Brut. 74, 258: recta, Quint. 1, 6, 20.— II.Transf., an utterance, word, mode of expression, phrase (post-Aug.): quidam dicere maluerunt locutiones (quam verba), Quint. 1, 5, 2: copia locutionum talium, Gell. 1, 7 fin.