Ironia, æ, f. g. pe. pro. Cic.A sigure in speaking, when one meaneth contrary to the signification of % worde, as. Ter. Oh bone vir. Oh you honest gentleman. Or when a man reasoneth contrary to that he thinketh, to mock him whom he reasoneth with.Bella ironia.Cic. Ironia faccta & elegans. Cic.Hæc germaua itonia est. Ci. This is a very mocke or scoffe.Sine vlla meherculè ironia loquor.Cicer.In faith I speake plaine without any mocking or dissimuling.Irpices Fest.Harrowes.
Lewis and Short: Latin dictionary
īrōnīa, ae, f., = ei)rwnei/a,irony, Cic. de Or. 2, 67, 270; id. Brut. 85, 293; Quint. 8, 6, 54 al.: sine ulla ironia loquor, Cic. Q. Fr. 3, 4, 4; cf.: ea dissimulatio, quam Graeci eirwnei/an vocant, id. Ac. 2, 5, 15: quid ironia? Nonne etiam, quae severissime fit, joci prope genus est?Quint. 6, 3, 68 (al. quae sit verissima); 8, 6, 54; 9, 1, 3 et saep.