Iracundia, æ, f. g. Cic.Anger quickly mooued: angrines: a readiues to anger: natural inclination to anger.Iracundiæ adiutor alterius. Teren. A furtherer or increaser of an other mans angry stomack.Iracundia subita. Plin. A sodaine anger.Vix sum compos animi, ita ardeo iracundia. Ter. My harte so boyleth with anger.Augere iracundiam, Vide AVGEO.Cobibere iracundiam, Vide COHIBEO.Continere iracundiam, Vide CONTINEO.Iracundia præsenti exardescere. Cice. Mediocri iracundia iratus, Plaut.But meanely angry.Omitte tuam istanc iracundiam. Ter. Leaue this angrynesse of yours: quiet your selfs: appease your selse.Permorus iracundia.Cic.Iracundiam reprimere. Ter. To quier himselfe and represse his anger.
Lewis and Short: Latin dictionary
īrācundĭa, ae, f. [iracundus], a proneness to anger, hastiness of temper, irascibility; violence of anger, wrath, rage, passion (class.): ex quo in aliis anxietas, unde anxii, in aliis iracundia dicitur, quae ab ira differt: estque aliud iracundum esse, aliud iratum, ut differt anxietas ab angore, Cic. Tusc. 4, 12, 27: quo distet (ira) ab iracundia apparet, Sen. de Ira, 1, 4, 1: prae iracundiā vix sum apud me, Ter. Heaut. 5, 1, 47: iracundiam reprimere, id. Ad. 5, 8, 3; cf. omittere, id. ib. 4, 7, 37: remittere, Cic. Phil. 8, 6, 19: suam rei publicae dimittere,
to sacrifice to the good of the state
, Caes. B. C. 1, 8: esse summā iracundiā, id. ib. 3, 16: iracundiā ardere, Ter. Ad. 3, 2, 12: iracundiā efferri, Cic. de Or. 2, 75, 305: iracundiā exardescere ac stomacho, id. Verr. 2, 2, 20, 48: inflammari, id. Tusc. 4, 22, 50: iracundiam irritare, aut mitigare, Curt. 10, 5, 34: satiare, Petr. 97: opportunus ad iracundiam, Sen. de Ira, 2, 19, 1.—Plur.: iracundias domitas habere, App. Dogm. Plat. 2, p. 14, 40: resistere implacabilibus iracundiis, Amm. 29, 2, 18.