in-vĕtĕro, āvi, ātum, 1, v. a., to render old, to give age or duration to a thing. I.Lit.: aquam, Col. 12, 12: allium, cepamque, Plin. 19, 6, 34, 115.—Pass., to become old, to acquire age or durability; to abide, endure (class. but rare): non tam stabilis opinio permaneret, ... nec una cum saeclis aetatibusque hominum inveterari posset, Cic. N. D. 2, 2, 5 B. and K. (al. inveterascere): ad ea, quae inveterari volunt, nitro utuntur, Plin. 31, 10, 46, 111: vina, id. 19, 4, 19, 53.—Part. pass.: invĕtĕrātus, a, um. (a).Kept for a long time: acetum, Plin. 23, 2, 28, 59: vinum, id. 15, 2, 3, 7: jecur felis, inveteratum sale,
preserved in
, id. 28, 16, 66, 229; so, fel vino, id. 32, 7, 25, 77 et saep.—(b).Inveterate, old, of long standing, rooted: amicitia, Cic. Fam. 3, 9, 3: dolor, id. Tusc. 3, 16, 35: malum, id. Phil. 5, 11, 31: conglutinatio, id. de Sen. 20: licentia, Nep. Eum. 8; Suet. Ner. 16: litterae atque doctrinae, Aug. C. D. 22, 6 init.: codex,
, Cic. N. D. 2, 2, 5; Plin. 19, 4, 19, 53.— Esp., in law, part. pass.: inveteratus, established by prescription, customary: mores sunt tacitus consensus populi, longa consuetudine inveteratus, Ulp. Fragm. 1, 4.—2.To cause to fail, bring to an end, abolish (eccl. Lat.): notitiam veri Dei, Lact. 2, 16 fin.