Increpo, íncrepas, pe. cor. incrépui, increpitum. pe cor. increpare. Vir. To creake: to rustle: to make a sowune or noise: to reprehend. to rebuke: to rate: to blame: to chine.Primo statim concursu increpuere arma.Liu.The hatnesse rustled.Ictu verberis increpuit.Ouidius.Hee gaue a lashe or yerke with the whippe.Stimulo tardos increpuisse boues. Tibul. To haue pricked forwarde the slowe oxen with a goade.Vnda increpuit latus catinæ.Ouid.The mater flashed or daed against the side of the ship.Lyram intrepnisse digitis.Ouid.To haue made the Harpe go with his fingers: to haue played on, &c.Simulatque increpuit suspicio tumultus, artes illico nostræ conticescunt.Cicer.So soone as any suspition of tumulte was spoken of. Increpare, reprehendere, sed veluti cum crepitu, hoc est, verborum pedumué st repitu: Et tunc increpui, & increpaui facit.Plaut.To taunt: to blame: to rebuke, &c.Legatos grauiter increpuit.Plin. iun.Increpant eorum arrogantiam quasi irati.Cic.Qui maxime ignauiam increpant. Li. Increpare aliquem auaritiæ. Sueton. To blame one of couecousnesse: to lay couecousnesse to his charge.Increpabantur hæc in eum.Salust.These things be laide to his charge.Increpare probris.Liu.To taunt with reprochful words.Increpando exercitum.Liu. Increpare hostem. Liui.Voce acri increpare aliquem. Lucr. Increpare.Cic.To accuse or blame.Ætatem alicuius increpare.Cic.To blame ones age.Fugam alicuius increpare.Cic.Moras alicuius increpare.Ouid.To blame one for long tarrying.A cunctis increpor.Ouid.Incrépitus. pen. corr. Participium. Liuius. Chidden: blamed: rebaked.
Lewis and Short: Latin dictionary
in-crĕpo, ŭi, ĭtum (increpavi, Plaut. Most. 3, 2, 63; Vulg. Psa. 9, 6; Suet. Tib. 52: increpatus, Just. 11, 4, 5; Prud. 7, 195; Liv. 24, 17, 7 Cod.), 1, v. n. and a., to make a noise, sound, resound, to rush, rustle, patter, rattle, whiz (class.). I.Lit.A.Neutr.: simul ut discus increpuit, Cic. de Or. 2, 5, 21: corvorum increpuit densis exercitus alis, Verg. G. 1, 382.—2.Transf., to make a noise, be noised abroad: increpui hibernum et fluctus movi maritumos, Plaut. Rud. prol. 69: quicquid increpuerit, Catilinam timeri, Cic. Cat. 1, 7, 18: simul atque increpuit suspicio tumultus, id. Mur. 10, 22: si quid increparet terroris, Liv. 4, 43, 10: haec indigna miserandaque auditu cum apud timentes ... increpuissent, id. 6, 37, 1.— B.Act., to utter aloud, produce, give forth (poet.): saevas increpat aura minas, Prop. 1, 17, 6: tuba terribilem sonitum. Verg. A. 9, 504.—2.To cause to give forth a sound: cum Juppiter atras increpuit nubes, Ov. M. 12, 52: increpuit unda latus, id. Tr. 1, 4, 24; cf.: vincor ut credam miser Sabella pectus increpare carmina,
disturb
,
confuse
, Hor. Epod. 17, 28.—3.To make a noise at a person, thunder at: timeo totus, ita me increpuit Juppiter, Plaut. Am. 5, 1, 25.—II.Transf.A.To exclaim loudly against a person, to blame or upbraid loudly, to chide, rebuke, reprove.— With acc.: numquid increpavit filium?Plaut. Most. 3, 2, 63: maledictis omnes bonos, Sall. C. 21, 4: gravibus probris, Liv. 23, 45, 5: etiam deos verbis ferocioribus, id. 45, 23, 19: cunctantes arma capere, id. 10, 35, 8: increpat ultro Cunctantes socios, Verg. A. 10, 830.—With ad and acc.: dictator ad contionem advocatam increpuit,
spoke angrily
, Liv. 4, 32, 2.—Absol.: ultro animos tollit dictis, atque increpat ultro, Verg. A. 9, 127.—B.To accuse a person of any thing: avaritiae singulos, Suet. Cal. 39: saevitiae populum, id. Galb. 15.— C. With an abstract object, to reprove, censure, inveigh against any reprehensible quality or act of a person: illis versibus increpant eorum arrogantiam, Cic. Ac. 2, 23, 74: illius in me perfidiam, id. Q. Fr. 2, 3, 3: fugam, id. de Or. 2, 48, 199 al.—Hence, incrĕ-pĭtus, a, um, Part.A.Chided, reproved: praefecti navium graviter increpiti, Liv. 23, 26, 4; 24, 17, 7.—B.Accused: ignaviae, Jul. Val. Res Gest. Alex. M. 1, 17.