Inclamo, inclámas, pe. pro, inc lamâre. Plaut.To call for one: to call in. Ita te para, vt si inclamaro, adnoles. Cic.Inclamare aliquem magna voce.Liu.To cal alowde for one.Inclamare nomine.Liu.To call by name.Inclamat Curiatijs, vti opem ferant fratri, Li.He calleth vppon the Cutiatians. Inclamatus puero. Plin. Inclamare aliquem.Plaut.To crie out on one rebukefully: to rayle and scolde at aloude. vt, Tuos inclama, tui delinquunt. Plaut.
Lewis and Short: Latin dictionary
in-clāmo, āvi, ātum, 1, v. a. and n.I.To cry out to, to call upon, in a good or bad sense. A. In a good sense (class.), to call upon for assistance, to invoke.(a). With acc.: comitem suum inclamavit, Cic. Inv. 2, 4, 14: Fulvium Taurea nomine inclamavit, Liv. 26, 15, 11: delphinus inclamatus a puero, Plin. 9, 8, 8, 25: nomen alicujus, Cael. ap. Quint. 4, 2, 124.—(b).Absol.: ita te para, ut, si inclamaro, advoles,
call out
, Cic. Att. 2, 18 fin.; cf. id. ib. 2, 20, 5: nemo inclamavit patronorum, id. de Or. 1, 53 fin.: quasi inclamaret aut testaretur locutus est, Quint. 11, 3, 172.—B. In a bad sense, to call out against, exclaim against, rebuke, scold, revile, abuse (mostly ante-class. and post-Aug.; perh. not in Cic.): inclamare conviciis et maledictis insectari, Paul. ex Fest. p. 108 Müll.: nolito acriter Eum inclamare, Plaut. Cist. 1, 1, 111: aliquem, id. Mil. 4, 2, 44; id. Stich. 2, 2, 4; id. Truc. 3, 2, 4: in aliquem,
to cry out aloud
, Gell. 5, 9 fin.: contra aliquem voce quam maximā, Aur. Vict. Epit. 12 fin.; cf.: quo tu turpissime, magnā Inclamat voce, Hor. S. 1, 9, 76: pastorum unus ... inclamat alios, quid cessarent, cum, etc.,
loudly remonstrates
, Liv. 10, 4, 8.—II.To cry aloud, call out.—With dat.: dum Albanus exercitus inclamat Curiatiis, uti opem ferant fratri, Liv. 1, 25, 9: timidae puellae, Ov. Am. 1, 7, 45.