Impertio, impertis, impertii, impertitum, impertire, actinum vel Impertior, depon. To participate: to giue part to other: to communicate: to make partaker of.Calorem impertire.Cic.To giue heate to: to warme.Diem sestum alicui impertire.Cic.To keepe or celebrate a sestiuall day to ones honoure.Dolorem suum alicui impertire.Cic.To communicate hys sortow with one: to tell him of it.Fortunas alijs impertire.Cic.To impart his goods with other.Laudem impertire.Cic.Prudentiam suam ad salutem alicuius impertire. Ci. To employ his wisdome to saue ones good estace.Salutem impertire.Cic.To salute.Impertit tibi multam salutem. Ci. He saluteth you hartily.Studium philosophiæ impertire.Cic.To employ part of his time on studie of philosophie.Tempus alicui rei impertire.Cic.To bestow some time vpon a thing. Aliquem honoribus impertire. Plautus. To reuerence and honoure.Sed cesso heram hoc malo impertire propere? Ter.Why doe I not speedily tell my mistresse of this mischiese.Aliquem osculo impertire. Suet. To kisse one.Aliquem salute impertire. Ter. -plutima salure Parminonem Summum suum impertit Gnato.Gnato most hartily saluteth his great friend, &c.At me imperti quod commentus cs. Pla. Tell me what thou hast de uised.Alteri de re aliqua impertire.Cic. Sæpe idoneis hominibus, indigentibus, de resamiliari impertiendum est. We must oftentimes make honest men, that lacke, partakers of our substance.Impertiri. passiuè. Cic. Collegæ meo laus impertitur.
Lewis and Short: Latin dictionary
impertio (inp-; also impartio, Liv. 38, 36), īvi or ĭi, ītum (old fut. impertibis, Nov. ap. Non. 27, 33; Com. Fragm. v. 12 Rib.), 4 (also in the dep. form im-pertior; inf. impertiri, Ter. Ad. 3, 2, 22; Verg. Cat. 15; App. M. 3, p. 215 al.), v. a. [in-partio], to share with another, to communicate, bestow, impart a thing (class.; a favorite word of Cic.; cf. communico, participo, partior).—With dat.: si quam praestantiam virtutis, ingenii, fortunae consecuti sunt, impertiant ea suis communicentque cum proximis, Cic. Lael. 19, 70: oneris mei partem nemini impertio, id. Sull. 3, 9: te exorabo, ut mihi quoque et Catulo tuae suavitatis aliquid impertias, id. de Or. 2, 4, 16: imperti etiam populo potestatis aliquid, id. Rep. 2, 28; id. Fragm. ap. Non. 37, 27: si aliquid impertivit tibi sui consilii, id. Fam. 5, 2, 9: unum diem festum Marcellis, id. Verr. 2, 2, 21, 51: dolorem suum nobis, id. Att. 2, 23, 2: molestias senectutis suae vestris familiis, id. Fragm. ap. Non. 37, 25 (Rep. 5, 8 Mos.): Terentia impertit tibi multam salutem,
salutes thee heartily
, id. Att. 2, 12, 4: hominibus indigentibus de re familiari, id. Off. 2, 15, 54: talem te et nobis impertias,
wouldst show
, id. Rosc. Am. 4, 11: a te peto, ut aliquid impertias temporis huic quoque cogitationi, id. Att. 9, 11, A, 3: tantum temporis huic studio, id. Balb. 1, 3: aures studiis honestis, Tac. A. 14, 21: aliquid suorum studiorum philosophiae quoque, Cic. Fin. 5, 2, 6: meum laborem hominum periculis sublevandis, id. Mur. 4, 8: aliis gaudium suum, Liv. 27, 51, 4: conjugibus liberisque tam laetum nuntium, id. 27, 51, 7.— With ad: nihil tuae prudentiae ad salutem meam, Cic. Att. 3, 15, 7: (ignis) ceteris naturis omnibus salutarem impertit et vitalem calorem, id. N. D. 2, 10, 27.—In pass.: huic plausus maximi, signa praeterea benevolentiae permulta a bonis impertiuntur, Cic. Att. 2, 18, 1: viro forti collegae meo laus impertitur, id. Cat. 3, 6, 14: pro his impertitis oppugnatum patriam nostram veniunt, i. e.
for these favors
,
benefits
, Liv. 21, 41, 13. —Absol.: quibus potest, impertit, Lucil. ap. Non. 37, 22: si quid novisti rectius istis, candidus imperti: si non, his utere mecum, Hor. Ep. 1, 6, 68.—II.Transf.: aliquem aliqua re, to make one a sharer or partaker in any thing, to present him with (very rare; not in Cic.): advenientem peregre erum suum Stratippoclem Salva impertit salute Epidicus,
greets
,
wishes health
, Plaut. Epid. 1, 2, 23: Parmenonem suum plurima salute, Ter. Eun. 2, 2, 40; cf. Plaut. Ps. 1, 5, 40: obsecret, se ut nuntio hoc impertiam, id. Stich. 2, 1, 27: neque quemquam osculo impertiit, ac ne resalutatione quidem, Suet. Ner. 37: solos numquam donis impertiendos putavit, id. Aug. 25: reliquit eum nullo praeter auguralis sacerdotii honore impertitum, id. Claud. 4.— Pass.: doctrinis, quibus puerilis aetas impertiri debet, Nep. Att. 1, 2.— In dep. form: cesso eram hoc malo impertiri propere?Ter. Ad. 3, 2, 22.
