Hiâtus, huius hiatus, pen. prod. m. ge. Cic.A gaping or opening of the mouth.Conspecto leone hiatu minaci, arborem fuga petit. Plin. Extremus expirantis hiatus. Quint. Immani fauces diducit hiatu. Silius. Hiatus ex concursu vocalium.Cic.A gaping or vnpleasant open sowne by meeting of vowels in composition. Hiatus terræ.Cic.A gaping or opening of the earth.Deuorari subito telluris hiatu. Ou. With a sodaine opening of the earth to be swallowed.Patuli hiatus sontis, Ouid.Prosundus hiatus, Plin.
Hio, hias hiare. Plin. To gape, to chap, to open, to cleaue, to bee gredy and gape for.Hiauit humus multa, vasta, & profunda.Salust.Hiare flores dicuntur, quum aperiuntur. Propert. To open or spread.Terra æstibus hiat. Colum. The earth chincketh, chappeth, or gayeth.
Lewis and Short: Latin dictionary
hĭātus, ūs, m. [id.], an opening, aperture, cleft (class. in sing. and plur.; cf. rima, rictus). I.Lit.: animalia cibum partim oris hiatu et dentibus ipsis capessunt, partim unguium tenacitate arripiunt, Cic. N. D. 2, 47, 122: oris, Suet. Claud. 27; Verg. A. 11, 680.—Without oris: ne immodicus hiatus rictum distendat, Quint. 1, 11, 9: extremus exspirantis, id. 6, 2, 31: Nemeaeus magnus hiatus Ille leonis, Lucr. 5, 24; cf.: quinquaginta atris immanis hiatibus Hydra, i. e.
open mouths
, Verg. A. 6, 576; Ov. M. 7, 557; 11, 61; Val. Fl. 1, 34: personae pallentis hiatus, Juv. 3, 175: magno sublimis pardus hiatu, id. 11, 123; Plin. 28, 4, 7, 38; cf. of Boreas: imbres, sicco quos asper hiatu Persolidat Boreas,
with a dry throat
,
dry breath
, Stat. Th. 1, 352: repentini terrarum hiatus, Cic. N. D. 2, 5, 14: hauriri urbes terrae hiatibus, Plin. 36, 15, 24, 119; cf.: qui (Gyges) descendit in illum hiatum, Cic. Off. 3, 9, 38: neu distracta (Natura) suum late dispandat hiatum, Lucr. 6, 599: quantum caeli patet altus hiatus, id. 4, 418; cf. id. 5, 375: fit et caeli ipsius hiatus, quod vocant chasma, Plin. 2, 26, 26, 96: corticis bipedalis hiatus, id. 16, 12, 23, 57: hiatus patuli fontis, i. e.
basin
, Ov. M. 3, 162: specus est tenebroso caecus hiatu,
aperture
, id. ib. 7, 409: veteris rimae cum texit hiatum, Juv. 3, 195.—Poet.: quid dignum tanto feret hic promissor hiatu? i. e.
of such pompous language
,
high-flown style
, Hor. A. P. 138; cf. Juv. 6, 636.—II.Trop.A. In gen., an eager desire, longing (so used by Tac.): libidine sanguinis et hiatu praemiorum, Tac. H. 4, 42.—B. In partic., in gram., a hiatus: habet enim ille tamquam hiatus concursu vocalium molle quiddam et quod indicet non ingratam negligentiam, Cic. Or. 23, 77; Quint. 9, 4, 33: (Catullus) amans hiatus illius Homerici suavitatem, ebriosa dixit propter insequentis a litterae (verbi acinae) concentum, Gell. 7, 20, 6.
hĭo, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [weakened from *x*a*w, xai/nw, xa/skw; cf. Germ. gähnen]. I.Neutr., to open, stand or be open, to gape.A.Lit.1. In gen. (mostly poet. and in post-Aug. prose): hiavit humus multa, Sall. Fragm. ap. Non. 318, 29; cf.: (calor) venas astringit hiantes, Verg. G. 1, 91: vasti specus hiant defractis membris (colossi Rhodii), Plin. 34, 7, 18, 41; Hor. Epod. 8, 5: nec flos ullus hiat pratis, Prop. 4 (5), 2, 45; cf.: hiantia lilia, Ov. A. A. 2, 115: quercum patulis rimis hiantem, Gell. 15, 16, 2: Ch. Qui potuit videre? Ac. Oculis. Ch. Quo pacto? Ac. Hem hiantibus, Plaut. Merc. 1, 2, 71: oculi hiantes, Plin. 11, 37, 52, 139: cum pisciculi in concham hiantem innataverunt, Cic. N. D. 2, 48, 123.—2. In partic., to open the mouth, to gape, yawn: inceptus clamor frustratur hiantes, Verg. A. 6, 493: perdices hiantes, exserta lingua aestuant, Plin. 10, 33, 51, 102: trochilos crocodilum invitat ad hiandum pabuli sui gratia, id. 8, 25, 37, 90: leo immane hians, Verg. A. 10, 726: lupus (piscis) hic Tiberinus an alto Captus hiet, Hor. S. 2, 2, 32: profluentem aquam hianti ore captantes, Curt. 4, 16.—B.Trop.1. Of speech, to be badly connected, to leave a hiatus: qui (vocalium concursus) cum accidit, hiat et intersistit et quasi laborat oratio, Quint. 9, 4, 33; cf.: hiare semper vocalibus, id. ib. 20; and: qui (poëtae), ut versum facerent, saepe hiabant: ut Naevius: Vos qui accolitis Histrum fluvium atque algidam, etc., Cic. Or. 45, 152; cf. also: crebrae vocalium concursiones, quae vastam atque hiantem orationem reddunt, Auct. Her. 4, 12, 18; and: concursus hiantes, Cic. Part. Or. 6, 21: aspera et dura et dissoluta et hians oratio, Quint. 8, 6, 62: hians compositio, Tac. Or. 21: hiantia loqui, Cic. Or. 9, 32.—2. (Acc. to I. A. 2.) To gape, with longing, wonder, or curiosity; to be eager, to long for any thing; to be amazed: huic homini si cujus domus patet, utrum ea patere an hiare ac poscere aliquid videtur?Cic. Verr. 2, 3, 4, 8: canis semper ad spem futuri hiat, Sen. Ep. 72 med.; cf.: corvum deludet hiantem, i. e.
the legacy-hunter
, Hor. S. 2, 5, 56: ne facies (equi) emptorem inducat hiantem, id. ib. 1, 2, 88: quem ducit hiantem Cretata ambitio, Pers. 5, 176: avaritiā semper hiante esse, Cic. Verr. 2, 2, 54, 134; cf. Tac. H. 1, 12 fin.: hunc plausus hiantem Per cuneos ... Corripuit, Verg. G. 2, 508: luxus et ignavia lacerabat hiantem Desidia populum, Sil. 11, 35.—II.Act., to spew out (poet. and very rare): subitos ex ore cruores Saucia tigris hiat, i. e.
spits
,
emits
, Val. Fl. 6, 706.—B.To bawl out, utter, sing: fabula seu maesto ponatur hianda tragoedo, Pers. 5, 3: carmen lyra,