Fur, huius furis, communis generis. Varro. A theefe.Fur mihi es.Plaut.Thou stealest away my goodes.Fur diurnus.Cic.He that robbeth in the day.Manifest arius fur, Vide MANIFESTVS.Fur nocturnus.Cic.A robber by night.Fur priscorum verborum. Sueton. A stealer of olde wordes.Fures pro militibus, Vide MANIPVLVS.Fures etiam serui dicti sunt.Virg.Seruantes.Quid domini facient, audent cum talia fures.Virg.Slanes.
Furio, furias, furiâre Hor. To make madde or woode.
Furo, furi Ci. To be woode angrie: to rage: to be madde or disti: to be in a furie.Insanire & furere.Cic. Bacchari & furere. Cic.De aliquo furere.Cic.To be woode angrie or in a rage for a thing.A Racilio se contumaciter, vrbaneqúe vexatÛ furebat Clodius. Cice. Clodius was woode angrie for that: or he was starke staring madde, &c.Furit æstus arenis. Virgil. Dolore furit. Ouid.Lymphata mente furebat. Carull. Furere aliquid, pro, ob aliquid.Liu.To be woode angrie or starke staring madde for a thing.
Lewis and Short: Latin dictionary
fūr, fūris, comm. [root fer-, v. fero; cf. Gr. fw/r, Gell. 1, 18], a thief (syn.: latro, praedo, pirata, raptor). I.Lit.: quodsi duodecim tabulae nocturnum furem quoquo modo, diurnum autem, si se telo defenderet, interfici impune voluerunt, etc., Cic. Mil. 3, 9: ita in legibus posiverunt, furem duplici comdemnari, feneratorem quadrupli, Cato, R. R. praef. 1: fures privatorum furtorum, opp. fures publici, id. ap. Gell. 11, 18, 18: canes aluntur in Capitolio, ut significent, si fures venerint, Cic. Rosc. Am. 20, 56: fures aerari, Sall. C. 52, 12: a Philippo interrogatus, quid latraret, furem se videre respondit, Cic. de Or. 2, 54, 220: M. Carbo condemnatus, fur magnus, e Sicilia, i. e.
extortioner
, id. Fam. 9, 21, 3: ne quis fur esset, neu latro, neu quis adulter, Hor. S. 1, 3, 106: (Priapus) furum aviumque Maxima formido, id. ib. 1, 8, 3: Sallustius historicus priscorum verborum ineruditissimus fur, Suet. Gram. 15: fur tuos, i. e.
who carried you off
, Plaut. Capt. 5, 4, 21.—In the fem.: fures estis ambae, Plaut. Poen. 5, 4, 67.—II.Transf.A. As a term of vituperation applied to slaves, thief, rascal, rogue, knave: tun' trium litterarum homo Me vituperas? fur, etiam fur trifurcifer, Plaut. Aul. 2, 4, 47; cf.: non fur, sed trifur?id. ib. 4, 4, 6; 4, 10, 38 sc.; id. Cas. 3, 6, 1; id. Ps. 1, 3, 131 et saepe quid domini faciant, audent cum talia fures! Verg. E. 3, 16: manipulus furum, Ter. Eun. 4, 7, 6.—B.A robber-bee, drone, usually called fucus, Varr. R. R. 3, 16, 19.
fŭro, ŭi (perf. rare, Sen. Orest. 846; Serv. Verg. A. 1, 41 al.; usually supplied by insanivi, Diom. p. 376 P.; Prisc. 817 P.; gen. plur. part. sync. furentum, Verg. A. 11, 838), 3, v. n. [cf. Gr. qou=ros, hasty; qorei=n, qrw/skw, to leap; cf. qhr, wild; Lat. fera, ferox; v. Curt. Gr. Etym. p. 256], to rage, rave (in sickness or when in a passion), to be out of one's mind, to be mad, furious (syn.: insanio, deliro, desipio). I.Lit. (class.): quem nos furorem, melagxoli/an illi (Graeci) vocant: quasi vero atra bili solum mens ac non saepe vel iracundiā graviore vel timore vel dolore moveatur: quo genere Athamantem, Alcmaeonem, Ajacem, Orestem furere dicimus, etc., Cic. Tusc. 3, 5, 11: quid est aliud furere, non cognoscere homines, non cognoscere leges, non senatum, id. Pis. 20, 47; cf.: qui valetudinis vitio furunt et melancholici dicuntur, id. Div. 1, 38, 81; and Dig. 23, 2, 9: primum inquiram, quid sit furere, etc., Hor. S. 2, 3, 41: insanire ac furere, Cic. Verr. 2, 4, 18, 39: furere et bacchari, id. Brut. 80, 276; cf.: non ego sanius Bacchabor Edonis: recepto Dulce mihi furere est amico, to play the fool, act foolishly (an imitation of the Anacreontic qe/lw qe/lw manh=nai), Hor. C. 2, 7, 28: Telamon iratus furere luctu filii videretur,
to be distracted
, Cic. de Or. 2, 46, 193: ille, si non acerrime fureret, auderet, etc., id. Pis. 21, 50: furere adversus aliquem, Tiber. ap. Suet. Tib. 61: num furis? an prudens ludis me obscura canendo?Hor. S. 2, 5, 58: furit ille dolore, Ov. M. 12, 478: amore, Val. Fl. 5, 427; cf.: ex quo destiti Inachia furere, to be madly in love with (Gr. mai/nesqai e)pi/ tini), Hor. Epod. 11, 6: in aliqua, Quint. Decl. 289: in celeres iambos Misit (me) furentem, Hor. C. 1, 16, 25.—(b). With acc. and inf.: (Clodius) furebat, a Racilio se contumaciter urbaneque vexatum, Cic. Q. Fr. 2, 1, 3.— With inf.: furit vinci dominus profundi, Sen. Med. 597: ecce furit te reperire atrox Tydides, Hor. C. 1, 15, 27.—(g). With acc. (poet.): hunc sine me furere ante furorem, Verg. A. 12, 680: praecipuum tunc caedis opus, Gradive, furebas, Stat. Th. 9, 5.—II.Transf., of inanim. and abstr. things (poet. and in post-Aug. prose): nubes interdum perscissa furit petulantibus auris, Lucr. 6, 111; cf.: furit mugitibus aether concussus, Verg. G. 3, 150: ventus, Lucr. 6, 687: impetus Aetnae, id. 2, 593; cf.: flamma in Aetna, Hor. Epod. 17, 33: ignis in stipulis, Verg. G. 3, 100: stella vesani leonis, Hor. C. 3, 29, 19: atra tempestas effusis imbribus, Verg. A. 5, 694: furit aestus harenis, id. ib. 1, 107: flammae furentes, id. ib. 4, 670: furit ardor edendi, Ov. M. 8, 828: nec copia argenti tantum furit vita, Plin. 33, 11, 53, 147.—With acc. and inf.: fama furit, versos hostes Poenumque salutem Invenisse fugā, Sil. 7, 504.—Hence, fŭrenter, adv., furiously: pueri autem aiunt eum furenter irasci,