Fulgur, fúlguris, pen. cort. n gen. Sueton. Lightning.Cœli fulgura.Cic. Vis fulgurum. Cic.Nictãtia fulgura flãmæ. Lucr. Sodaine flashes of lightning.Rapidum fulgur.Ouid.Triste fulgur galeæ. Claud. The sorrowfull glistering or brightnesse of.Solis peruolgant fulgura cœlum. Lucr. The brightnesse of the sunne shineth throughout the aire.
Fulgurio, iui. ire. To cast lightning.
Lewis and Short: Latin dictionary
fulgur (also in the nom. FVLGVS, acc. to Fest. s. v. fulgere, p. 92 fin. Müll. N. cr.), ŭris, n. [fulgeo], flashing lightning, lightning.I. Prop. (=splendor fulminis, opp. fulmen, a thunderbolt): fulgur, ignis qui coruscat fulmine, Non. 5, 33: eodem modo fit fulgur, quod tantum splendet, et fulmen, quod incendit ... fulmen est fulgur intentum, Sen. Q. N. 2, 57, 3: nimbi immixtaque fulgura ventis, Ov. M. 3, 300: credas et rapidum Aetnaeo fulgur ab igne jaci, id. F. 1, 574: passim fremitus et fulgura fiunt, Lucr. 6, 270: CAELI FVLGVRA REGIONIBVS RATIS TEMPERANTO, Cic. Leg. 2, 8, 21: de fulgurum vi dubitare, id. Div. 1, 10, 16; cf.: fulgura interpretantes, id. ib. 1, 6, 12; cf. also: consultus de fulgure haruspex, Suet. Dom. 16; Tac. A. 15, 47 al.: tonitrua et fulgura paulo infirmius expavescebat, Suet. Aug. 90; cf. id. Calig. 51: qui ad omnia fulgura pallent, Juv. 13, 223: tonitruque et fulgure terruit orbem, Ov. M. 14, 817: dium fulgur appellabant diurnum, quod putabant Jovis, ut nocturnum Summani, Fest. p. 75 Müll.; cf.: provorsum fulgur appellatur, quod ignoratur noctu an interdiu sit factum, Fest. p. 229 Müll. N. cr.—II.Transf.A. For fulmen, a lightning-flash that descends and strikes, a thunder-bolt (not in class. prose): feriunt summos fulgura montes, Hor. C. 2, 10, 12; Lucr. 6, 391: caelo ceciderunt plura sereno fulgura, Verg. G. 1, 488.—2. In partic., in relig. lang.: condere fulgur, to bury a thing struck by lightning: aliquis senior, qui publica fulgura condit, Juv. 6, 586: fulgur conditum, Inscr. Orell. 2482; cf. Luc. 1, 606.—B. For fulgor, brightness, splendor (poet. and very rare): solis, Lucr. 2, 164; so, flammaï, id. 1, 725; cf.: nictantia flammae, id. 6, 182: clarae coruscis Fulguribus tedae, id. 5, 297: galeae, Claud. Cons. Hon. 3, 31.
fulgŭrĭo, īvi, ītum, 4, v. n. and a. [fulgur] (ante-class.). I.Neutr., to hurl lightnings, to lighten: suo sonitu claro fulgurivit Juppiter, Naev. ap. Non. 110, 17 (Trag. Rel. v. 13 Rib.).—II.Act., to strike with lightning; only in the part. perf. pass.: fulguritum id quod est fulmine ictum: qui locus statim fieri putabatur religiosus, quod eum deus sibi dicasse videretur, Fest. p. 92 Müll.; so as subst.: fulgŭrī-tum, i, n., that which has been struck by lightning, Arn. 5, 4; 5, 1: fulguritae arbores, Lucil. ap. Non. 110, 19; Plaut. Trin. 2, 4, 138; Varr. L. L. 5, 70 Müll.; of a person: quasi fulguritus, Sen. de Ira, 3, 23, 6.