Fremitus, huius frémitus, pen. cor. masc. gen. Cicer.A roring or noyse of waters: a murmuring, twnble, or noyse of people assembled.Æquoris fremitus. Hor. Roaring.Maris murmurantis fremitus.Cic.Fremitus equorum. Cæs. Neighing.Plausu fremitúque secundo. Vir. With a clapping and noise, signisiyng a fauonre and reioycing.Acri cum fremitu perfurit ventus. Lucret. The winde rageth and roreth terribly.Denso circunstant fremitu.Virg.Flebilis fremitus. Seneca. A lamentable noise or crie.Horribilis fremitus armorum.Cic.Horrisono fremitu sequuntur.Virg.Inconditus fremitus. Plin. A confuse crie, shoute, or noyse of sundrie tunes.Mugienti fremitu loca cuncta retonant. Carul. Rapidi fremitus. Lucr. Truces fremitus tubæ. Sen. The terrible sound of.Semiferi fremitus virorum.Val. Flac.Fremebundus.Ouid.That maketh a horrible or greate noyse.
Fremo, fremis, frémui, frémitum, pen. cor. frémere. Virgil. To rore or make a noise like waters, or like to a lion: to murmur and shewe themselues discontented: to be angry or greatly moued.Fremebant æternas opes esse Romanas. Li. Fremit ereptum sibi consulatum. Ci. He is sore grieued, &c.Non fremit in infantes leo, nisi magna fame. Plin. The lion toreth not against. &c.Fremunt gaudio erecti de pace Reipub.Liu.Fremit leo ore cruento Virg.Legiones fremebant se fraudari stipendio. Suet. The souldiours shewed themselues greatly discontented.Magno clamore fremebant.Virg.Hæc fremit plebs.Liu.The people murmured or gradged greatly at those thinges.Fremebat rota prouincia.Cic.Vatio superi sermone fremebant.Ouid.Totrentes immane fremunt. Claud. The streames roared exceedingly.Turba misto murmure fremit. Lucan. Venti fremnoe immani murmure.Ouid.Rore.Tunc montes, vndæqúe fremunt.Stat.Fremunt omnes licet, dicam quod sentio. Cice. Though all the world be grieued with it, &c.
Lewis and Short: Latin dictionary
frĕmĭtus, ūs, m. [id.], a dull, roaring sound, a rushing, resounding, murmuring, humming, snorting, loud noise (class.; syn.: crepitus, fremor, strepitus, stridor): omne sonabat Arbustum fremitu silvaï frondosaï, Enn. ap. Macr. S. 6, 2 (Ann. v. 197 ed. Vahl.); cf. imbrium, id. ap. Serv. Verg. G. 1, 12 (Trag. v. 147 ib.): ad fluctum aiunt declamare solitum Demosthenem, ut fremitum assuesceret voce vincere, Cic. Fin. 5, 2, 5: murmurantis maris, id. Tusc. 5, 40, 116: aequoris, Hor. C. 3, 27, 23; cf.: perfurit acri Cum fremitu, saevitque minaci murmure pontus, Lucr. 1, 276: terrae, Cic. Div. 1, 18, 35: simul eorum qui cum impedimentis veniebant, clamor fremitusque oriebatur, Caes. B. G. 2, 24, 3; cf. id. ib. 4, 14, 3: ex nocturno fremitu, id. ib. 5, 22, 1: fremitus egentium et motus quidam temerarius Graeculae contionis, Cic. Fl. 10, 23; cf.: si displicuit sententia, fremitu aspernantur, Tac. G. 11: dein fremitus increbruit, Liv. 45, 1, 3: nos ab Carthagine fremitum castrorum Romanorum exaudimus, id. 30, 30, 8: plausu fremituque virūm Consonat omne nemus, Verg. A. 5, 148: victor plausuque volat fremituque secundo, id. ib. 5, 338; cf.: boat caelum fremitu virūm, Plaut. Am. 1, 1, 78: canentūm (with sonus and plausus), Ov. Tr. 4, 2, 53: equorum,
neighing
, Caes. B. C. 3, 38, 3; Verg. A. 11, 607; Tac. G. 10; cf.: hinnitusque equorum, Liv. 2, 64, 11 fin.: (equus) fremitum patulis ubi naribus edit (corresp. to hinnitus and hinnire), Lucr. 5, 1076: canis,
frĕmo, ŭi, ĭtum, 3, v. n. and a. [cf. bre/mw, bro/mos, bronth/]. 1.Neutr., to make a low roaring, to roar, resound, to growl, murmur, rage, snort, howl (class.; syn.: frendo, strideo, strepo, crepo): (ventus ibi) Speluncas inter magnas fremit ante tumultu, Lucr. 6, 581; cf. Verg. A. 1, 56: venti immani turbine, Ov. Tr. 1, 2, 25: mare, Val. Fl. 2, 646; cf.: Ister tumidā aquā, id. 6, 329: montes undaeque, Stat. Th. 12, 654: saxa concita murali tormento,
whiz
, Verg. A. 12, 922: viae laetitiā ludisque plausuque,
resound
, id. ib. 9, 717: agri festis ululatibus, Ov. M. 3, 528: irritata canum cum primum immane Molossūm Mollia ricta fremunt, Lucr. 5, 1064: leo ore cruento, Verg. A. 9, 341; Plin. 8, 16, 19, 48; cf. Varr. L. L. 7, 104 Müll.: equus,
neighs
, Verg. A. 11, 496; 599; Hor. C. 4, 14, 23; id. Epod. 9, 17: lupus ad caulas, Verg. A. 9, 60: tigres, Val. Fl. 2, 260: fremant omnes licet, dicam quod sentio,
to mutter
,
grumble
, Cic. de Or. 1, 44, 195: cum in basilica Julia ... omnia clamoribus fremerent, Quint. 12, 5, 6: omnes magno circum clamore fremebant, Verg. A. 6, 175: cunctique fremebant Caelicolae assensu vario, id. ib. 10, 96: cuncti simul ore fremebant Dardanidae, id. ib. 1, 559; 5, 555: animisque fremens, id. ib. 12, 371; cf.: stabat acerba fremens Aeneas, id. ib. 12, 398: patres, erecti gaudio, fremunt, Liv. 6, 6, 17: rumor de tibicine Fremit in theatro, Phaedr. 5, 7, 21.—II.Act., to murmur, grumble, growl, rage at or after any thing, to complain loudly.(a). With acc.: dixerat haec unoque omnes eadem ore fremebant, Verg. A. 11, 132: arma amens fremit; arma toro tectisque requirit, Saevit amor ferri, id. ib. 7, 460: si plebs fremere imperia coepisset, i. e. to murmur at, Cass. ap. Serv. Verg. A. 1, 56.—(b). With an object-clause: jam vero Arrius consulatum sibi ereptum fremit, Cic. Att. 2, 7,3: Pedum expugnandum ac delendum senatus fremit, Liv. 8, 13, 1: praetorianus miles, non virtute se sed proditione victum fremebat, Tac. H. 2, 44: (M. Bruti) epistolae frementes, fibulas tribunicias ex auro geri, id. ib. 4, 35; Plin. 33, 3, 12, 39.