Fraudo, fraudas, fraudâre: cuius Passiuum est Frandor. Pli. To deceiue by taking away: to begnile: to disappoint.Fraudare & fallere. Cicero. Fraudari debito.Cic.To be deceined of that is due.Creditores fraudare.Cic.Fraudare genium. Plau. To defraud himself of al delite and pleasure: not to satisfle necessitie of nature: to depriue him selfe of pleasure either in eating or otherwise.Fraudare mutationibus.Cic.To deceiue by changing.Fraudare nomine veteri.Cic.To depriue a thing of the olde name: to take away the olde name.Fraudare aliquÊ pecunia. Ci. To beguile of a sÛme of mony.Improbissimè populum fraudare.Cic.Fraudare aliquem regno.Virg.By craft to get his kingdom from him.Fraudare aliquem in hæreditaria societate.Cic.Somno fraudare aliquem.Ouid.To depriue of.Fraudare stipendium militum & prædam omnem domum aucrtere. Cæs. To retaine the souldiours wages, &c.Fraudare aliquem per tu relam, aut societatem, aut, &c.Cic.Fraudare aliquem testimonio suo. Colu. To beare that witnesse of one: or not to speake that of one to his furtherance that he can doe.Palm bouos viros fraudare.Cic.Fraudare aliquem voluprate.Plin. iun.To depriue or disappoint one of.Fraudare se victu suo.Liu.To fare hardly, for nigardship, to withdrawe parte of his owne liuing
Lewis and Short: Latin dictionary
fraudo (arch. frūdo), āvi, ātum, 1 (archaic perf. subj.: fraudassis, Plaut. Rud. 5, 2, 58; in the dep. form: fraussus sit, id. As. 2, 2, 20; cf.: frausus erit, fraudem commiserit, Paul. ex Fest. p. 91 Müll.), v. a. [fraus], to cheat, beguile, defraud one of any thing (class.; syn.: fallo, frustror, circumvenio; inesco, deludo, decipio, etc.). (a). Aliquem aliqua re: cum Caecilius a Vario magnā pecuniā fraudaretur, Cic. Att. 1, 1, 3; cf.: grano uno fraudare decumanum, id. Verr. 2, 3, 8, 20: milites praedā, Liv. 2, 42, 1: milites stipendio, Just. 6, 2: aurigarios mercede, Suet. Ner. 5: multos minutis mutuationibus, Cic. Fl. 20, 47: quos equidem non fraudaverim debitā laude, Quint. 2, 14, 1: nationes suā gloriā, Plin. 32, 6, 21, 62: aliquem triumpho, Suet. Calig. 48: legentes judicio maximi auctoris, Quint. 9, 1, 25: pueros somno (Aurora), Ov. Am. 1, 13, 17: amantem spe, id. M. 14, 715: superos ture, Phaedr. 4, 20, 19: artus seniles animā, Ov. M. 7, 250: (animus) mutila sentit quaedam et quasi decurtata: quibus, tamquam debito fraudetur, offenditur, Cic. Or. 53, 178: nec fraudare suo veteri nomine, id. Fin. 5, 30, 91 (v. Madvig ad h. 1.): verba aliqua sui parte, Quint. 11, 3, 52: nomina origine, Ov. M. 7, 654: praeclarum factum memoriā, Vell. 2, 92: bellum sanguine, Luc. 2, 305: fraudans se ipse victu suo, Liv. 2, 10 fin.; 5, 47, 10.—(b). Simply aliquem: quod ille unciatim vix de demenso suo, suum defraudans genium, compersit miser, Ter. Phorm. 1, 1, 10: quis sit, qui socium fraudarit et fefellerit, consideremus, Cic. Rosc. Com. 6, 17: VTI NE PROPTER TE FIDEMVE TVAM CAPTVS FRAVDATVSVE SIEM, an old legal formula in Cic. Off. 3, 17, 70: fidentem, Plaut. As. 3, 2, 15: quempiam, Cic. Caecin. 3, 7: creditores, id. Phil. 6, 4, 11: aliquem in hereditaria societate, id. Quint. 24, 76: lucernas (sc. oleo),
to deprive of
, Hor. S. 1, 6, 124: ipso jure rescindi quod fraudandae legis gratia esset ascriptum, i. e.
to violate
, Dig. 35, 1, 64.—(g). With a homogeneous object: metuo in commune, ne quam fraudem frausus siet, Plaut. As. 2, 2, 20.—II.Transf., to embezzle a thing from a person, to purloin, steal; to withdraw, to diminish (perh. not in Cic.): hi stipendium equitum fraudabant, Caes. B. C. 3, 59, 3: cf. of the same: fraudata restituere, id. ib. 3, 60fin.: annonam publicam, Dig. 48, 12, 1: vectigal, Papin. ib. 39, 4, 8: quod ego frudavi, Plaut. Trin. 2, 4, 11 Ritschl N. cr. (but not in id. Rud. 5, 2, 58, where the correct read. is defraudassis): bellum adversus Turnum propter fraudatas Laviniae nuptias fuit,
withdrawn
,
not granted
, Just. 43, 1: sic gignitur laudatus ille pallor, saturitate fraudatā,