Fastidio, fastidis, pen. prod. fastidíui, fastidîtum, fastidîre. Plaut.To contemne with disdatue: to abhorre: to loathe: to haue in abhomination.In rectè factis sæpe fastidiunt. Ci. In wel doing to lnath and disdaine.Fastidire & odisse aliquid. Horat To loathe and hate.
Lewis and Short: Latin dictionary
fastīdĭo, īvi, or ĭi, ītum, 4, v. n. and a. [fastidium], to feel disgust, loathing, or nausea, to shrink or flinch from any thing unpleasant to the taste, smell, hearing, etc.; to loathe, dislike, despise (not freq. till after the Aug. per.; cf.: taedet, reprobo, reicio, respuo, repudio). I.Lit.A.Neutr.: bi bendum hercle hoc est, ne nega: quid hic fastidis?Plaut. Stich. 5, 4, 33; cf.: fastidientis stomachi est multa degustare, Sen. Ep. 2: majus infundam tibi Fastidienti poculum, Hor. Epod. 5, 78: ut fastidis!Plaut. Men. 1, 2, 58.—B.Act. (perh. not till the Aug. per.): num esuriens fastidis omnia praeter Pavonem rhombumque?Hor. S. 1, 2, 115: olus, id. Ep. 1, 17, 15: pulmentarium, Phaedr. 3, 7, 23: cactos in cibis, Plin. 21, 16, 57, 97: fluvialem lupum, Col. 8, 16, 4: vinum, Poët. ap. Suet. Tib. 59: euphorbiae sucus fastidiendum odorem habet,
disgusting
, Plin. 25, 7, 38, 79: aures ... redundantia ac nimia fastidiunt, Quint. 9, 4, 116.—II.Trop., of mental aversion, to be disdainful, scornful, haughty; to disdain, despise, scorn.A.Neutr.: ut fastidit gloriosus!Plaut. Curc. 5, 2, 34: vide ut fastidit simia!id. Most. 4, 2, 4: in recte factis saepe fastidiunt, Cic. Mil. 16, 42.—(b). With gen. (like taedet): fastidit mei, Plaut. Aul. 2, 2, 67; so, mei, Titin. ap. Non. 496, 15: bonorum, Lucil. ib. 18.—B.Act. (perh. not before the Aug. per.). (a). With acc.: (populus) nisi quae terris semota suisque Temporibus defuncta videt, fastidit et odit, Hor. Ep. 2, 1, 22: vilice silvarum et agelli, Quem tu fastidis, id. Ep. 1, 14, 2: lacus et rivos apertos, id. ib. 1, 3, 11: vitium amici, id. S. 1, 3, 44: preces alicujus, Liv. 34, 5, 13: hoc lucrum, Quint. 1, 1, 18: grammatices elementa tamquam parva, id. 1, 4, 6: minores, Mart. 3, 31, 5: omnes duces post Alexandrum, Just. 14, 2: dominationibus aliis fastiditus (i. e. a prioribus principibus despectus), Tac. A. 13, 1: ut quae dicendo refutare non possumus, quasi fastidiendo calcemus, Quint. 5, 13, 22: oluscula, Juv. 11, 80.— Of inanim. or abstr. subjects: te cum fastidierit popina dives, etc., Mart. 5, 44, 10: somnus agrestium Lenis virorum non humiles domos Fastidit umbrosamve ripam, Hor. C. 3, 1, 23.—In the part. perf.: laudatus abunde, Non fastiditus si tibi, lector, ero, Ov. Tr. 1, 7, 31; cf.: aliquem non fastiditis annumerare viris, id. ib. 2, 120: vetulus bos, ab ingrato jam fastiditus aratro, Juv. 10, 270.—In the neutr. absol.: res ardua vetustis novitatem dare ... fastiditis gratiam, etc., Plin. H. N. praef. 15.—In the part. fut. pass. with supine: quia (verba) dictu fastidienda sunt, Val. Max. 9, 13, 2.— (b). With an object-clause: a me fastidit amari, Ov. R. Am. 305: jocorum legere fastidis genus, Phaedr. 4, 7, 2; Petr. 127: fastidit praestare hanc inferioribus curam, Quint. 2, 3, 4: fastidit balsamum alibi nasci, Plin. 16, 32, 59, 135: an creditis, aequo animo iis servire, quorum reges esse fastidiant?Curt. 4, 14, 16 et saep.: ne fastidieris nos in sacerdotum numerum accipere, Liv. 10, 8, 7: plebs coepit fastidire, munus vulgatum a civibus isse in socios, id. 2, 41, 4; Quint. 5, 11, 39.—Hence, 1.Adv.: fastīdĭenter, disdainfully, scornfully: parentibus fastidienter appellatis, App. M. 5, p. 166, 11.—2.Part.: fastīdītus, a, um, in act. signif., disdaining, despising (post-Aug.): ne me putes studia fastiditum, Petr. 48.
fastīdĭum, ĭi, n. [cf. 2. fastus], a loathing, aversion for any thing, esp. for any sort of enjoyment (very freq. and class.; cf. taedium, nausea, etc.). I.Lit., nausea, squeamishness, loathing, distaste for food: cibi satietas et fastidium, Cic. Inv. 1, 17, 25: mel fastidium creat, Plin. 22, 24, 50, 109: fastidium abigere, id. 23, 9, 81, 161: auferre, id. 19, 8, 38, 127: discutere, id. 23, 1, 27, 54: detrahere, id. 22, 25, 74, 155.—In plur.: magna movet stomacho fastidia, etc., Hor. S. 2, 4, 78; 2, 2, 14; 2, 6, 86; Juv. 14, 184; Plin. 26, 7, 25, 41 al.— 2. Esp. of a spoiled, pampered taste, niceness, daintiness, delicacy, Varr. R. R. 3, 9, 18: tantum in illis esse fastidium; ut nollent attingere nisi eodem die captum piscem, Sen. Q. N. 3, 18; cf. Vulg. Ezech. 16, 31.—B.Transf. to sight: oculorum in hominum insolentium indignitate fastidium, Cic. Fam. 2, 16, 2.—II.Trop., dislike, aversion, disgust, fastidiousness.A. In gen.: ab aliqua re celerrime fastidio quodam et satietate abalienari, Cic. de Or. 3, 25, 98; cf.: si (eloquentia) et ex copia satietatem et ex amplitudine fastidium tulerit, Quint. 5, 14, 30: nescis quantum interdum afferat hominibus fastidii, quantum satietatis, Cic. Mur. 9, 21: satiari fastidio similitudinis, id. de Or. 3, 50, 193: nulla voluptas est, quae non assiduitate fastidium pariat, Plin. 12, 17, 40, 81: vitato assiduitatis fastidio, Suet. Tib. 10: rudem esse omnino in nostris poëtis, aut inertissimae segnitiae est, aut fastidii delicatissimi, Cic. Fin. 1, 2, 5: quae habent ad res certas vitiosam offensionem atque fastidium, id. Tusc. 4, 10, 23: audiendi, id. Opt. Gen. 4, 12: insolens domesticarum rerum, id. Fin. 1, 3, 10: omnis stultitia laborat fastidio sui, Sen. Ep. 9 fin.: nec id fit fastidio meo, Cic. Phil. 12, 8, 20: ne sit fastidio Graecos sequi, Plin. 7, 1, 1, 8: ipsum lignum in fastidio est,
is despised
, id. 12, 19, 42, 91; cf.: aliquid fastidio damnare, id. 11, 2, 1, 4: non omnia (i. e. arbores) in omnibus locis nasci docuimus, nec translata vivere: hoc alias fastidio evenit, fastidious or delicate nature, id. 16, 32, 58, 134.—In plur.: non tam ea, quae recta essent, probari, quam quae prava sunt, fastidiis adhaerescere, Cic. de Or. 1, 61, 258; cf.: spectatoris fastidia ferre superbi, Hor. Ep. 2, 1, 215: opem ferre poëtis antiquis contra fastidia nostra, id. S. 1, 10, 7: matri longa decem tulerunt fastidia menses, Verg. E. 4, 61.—B. In partic. (with the notion of fastus predominating), scornful contempt, haughtiness, pride (syn.: elatio, vanitas, arrogantia, superbia, fastus): ex eorum (divitiorum) fastidio et superbia (regna) nata esse commemorant, Cic. Rep. 1, 32 Mos. N. cr.; cf.: superbiam magno opere, fastidium arrogantiamque fugiamus, id. Off. 1, 26, 90; id. Agr. 1, 7, 20; cf.: superbia et fastidio amplissimos honores repudiare, Plin. Pan. 55, 4: si essent arrogantes, non possem ferre fastidium, id. Phil. 10, 9, 18: efferri fastidio et contumaciā, Cic. Lael. 15, 54.—In plur.: superba pati fastidia?Verg. E. 2, 15: oderunt fastidia divi, Tib. 1, 8, 69: qui tulerit Meroes fastidia longa superbae, Calp. E. 11, 50: veteris fastidia quercus, Juv. 14, 184.