Exprobro, éxprobras, pen. cor. exprobrâre. Cic.To vpbraide: to twite: to lay in reproch.Queri & exprobrare.Cic.Vehementius exptobrari. Qui. More vehemently to vpbraid one with a thing.Exprobrare & obijcere casus bellicos.Cic.Fugam exprobrauit illi.Ouidius.He cast in his teeth his flying away.Languorem & soporem alicui exprobrare.Cic.To vpbraide one with, &c.Vita in aduersarios exprobrare. Ci. Exprobrandi causa dicere aliquid.Cic.To speake a thing for reproch to one. Exprobrare, Id est reijcere. Plin. Catonis orationis exprobrant callum aprugnum. Catoes orations reproue or disalowe brawne. Exprobrare domino stultitiam videtur.It seemeth to charge the maister with follie.
Lewis and Short: Latin dictionary
ex-prōbro, āvi, ātum, 1, v. a. [probrum], to make a matter of reproach, to cast in the teeth, to accuse of any thing; also to charge, upbraid, reproach a person with something (syn. obicere); constr. aliquid in aliqua re or alicui (class.): mos numquam fuit patri, ut exprobraret quod bonis faceret boni, Plaut. Am. prol. 47: odiosum sane genus hominum officia exprobrantium, etc., Cic. Lael. 20, 71: virtutem suam in Philippi bello, Liv. 37, 49, 2: suam quisque militiam, id. 2, 23, 11: vera, Tac. A. 1, 44: num casus bellicos tibi exprobrare aut obicere videor?
to charge you with
, Cic. Verr. 2, 5, 50, 132: vitia adversariis (al. in adversariis), id. de Or. 2, 75, 305: fugam trepido amico, Ov. M. 13, 69: alicui de muliere, Nep. Epam. 5.—With an object-clause: pergin' servum me exprobrare esse?Plaut. Capt. 3, 4, 59; so Liv. 2, 29, 6: quid exprobras bene quod fecisti,
why make a fuss about
, Plaut. Trin. 2, 2, 37. —Absol.: quor exprobras?Plaut. Most. 1, 3, 143 sq.: eadem verba mutata pronuntiatione indicant, affirmant, exprobrant, Quint. 11, 3, 176: est gratus jocus, qui minus exprobrat, quam potest, id. 6, 3, 94; 11, 3, 92; cf. id. 11, 3, 94.