Exórdior, exordîris, pen. prod. exorsus sum, exordíri. Plautus. To beginne.Exordiri & Perorare, contraria.Cic.A re ipsa exordiri.Cic. Non gloriosè exordiri. Cic.A principio exordiri.Cicer.Pertexere quod exorsus est aliquis.Cic.To go through with that he hath begonue.Exorditi cum infinitiuo Cic. Tune dicere exorsus est. Exordiri argutias.Plaut.To beginne to prate subrilly.Bellum exordiri.Liu.Consilia.Plaut. Facinus. Plaut.Orationem.Plaut.
Exorsus, Vide EXORDIOR.
Lewis and Short: Latin dictionary
ex-ordĭor, orsus, 4, v. dep. a., to begin a web, to lay the warp, to weave (class.). I.Lit.: funem longum pedes LXXII., Cato R. R. 135, 4; cf. trop.: neque exordiri primum, unde occipias, habes, Neque detexundam ad telam certos terminos, Plaut. Ps. 1, 4, 7; and: pertexe modo, Antoni, quod exorsus es, Cic. de Or. 2, 33, 145.—II.Transf., in gen., to begin, commence, esp. a speech; constr. with the acc., an inf., with ab or absol.(a). With acc. (so perh. not in Cic.): consilia, Plaut. As. 1, 1, 102: argutias adversus aliquem, id. Bacch. 1, 2, 19: facinus, id. ib. 4, 4, 71: hanc rem facete et callide, id. Pers. 4, 1, 7: bellum ab causa tam nefanda, Liv. 4, 17, 6: classicum ingenti spiritu, Suet. Caes. 32: tragoediam magno impetu, id. Aug. 85: causam, Quint. 4, 1, 2: preces, Ov. M. 10, 483: parricidia et caedes a Claudio, Suet. Ner. 33 et saep.—(b). With inf. (Ciceronian): imitabor ergo Aratum, qui magnis de rebus dicere exordiens, a Jove incipiendum putat, Cic. Rep. 1, 36: tunc dicere exorsus est, id. Fin. 1, 8 fin.; cf. id. Div. 2, 49, 101; and Nep. Pelop. 1 fin. —(g). With ab (class.): aut ab adversarii dicto exordiemur, aut, etc., Auct. Her. 1, 6, 10: ab ipsa re, Cic. de Or. 2, 79, 320: a veritate, a dignitate, id. ib. 2, 8, 31.—(d).Absol. (class.): ancilla hoc pacto exordiri coepit, Plaut. Cas. 3, 5, 31: jubent exordiri ita, ut eum, qui audiat, benevolum nobis faciamus, etc., Cic. de Or. 2, 19, 80; so, ita, quasi, etc., Quint. prooem. 4: in hunc modum, Tac. A. 3, 50: his verbis, id. ib. 6, 6: clamore, Cic. Cael. 15, 38.!*? exorsus, a, um, in pass. signif., begun, commenced: exorsa tela, Plaut. Bacch. 2, 4, 116; Visell. ap. Prisc. p. 793 P.; cf.: reperiunt ea, quibus ante exorsa et potius detexta prope retexantur, Cic. de Or. 2, 38, 158.—In the plur. subst.: exorsa, ōrum, n., a beginning, commencement: per ambages et longa exorsa aliquem tenere,
a long preamble
, Verg. G. 2, 45: sua cuique exorsa laborem Fortunamque ferent,