Sum, es, est. Verbum substaotiuom. To be. Sum copulat aliquando similes casus.Virg. Rex erat Aeneas nobis. Sum, genitiuo iungitur. Ter. Non esse horum te arbitror. I thinke you do not appertaine to those men.Iam me Pompei totum esse scis.Cic.Est adolescens escæ maxumæ. Pla. The yong man is a great eater.Magni sunt oneris: quicquid imponas, vehunt. Plau. They beare great burdens, &c.Erit humanitaris vestræ, magnum eorum ciuium numerÛ calairate prohibere Cicer.It shall be a parte of youre courtesie and gentlenesse, &c.Boni iudicis est, facere coniecturain.Cic.Hominis ingenui est, bene velle, &c.Cic.Est miserorum, vt malcuolÊtes fint, atque inuideant bonis.
Lewis and Short: Latin dictionary
ĕra (less correctly, hera; v. erus), ae (archaic gen. sing. ĕrāï, Aus. Idyll. 7, 5), f. [erus]. I. Prop., the mistress of a house, with respect to the servants; the mistress, lady: nunquam era errans (i. e. Medea), etc., Enn. ap. Auct. Her. 2, 22, 34 (Trag. v. 287 Vahl.): servus Dat (puellam) erae suae, Plaut. Cas. prol. 44 sq.; so id. ib. 2, 5, 3; 2, 8, 70; id. Am. 1, 1, 105; Ter. And. 4, 2, 4; id. Eun. 4, 3, 12; 5, 3, 8. So, era major and era minor, the old and young mistress, the lady of the house and her daughter, Plaut. Truc. 4, 3, 22 and 23.—II.Meton., a mistress, female ruler or governor.A. Of goddesses: domina, era (Minerva), Enn. ap. Ach. Stat. ad Cat. 1, 9 (Vahl. Enn. p. 177, no. 22): Fortuna, era, Plaut. Merc. 3, 4, 12 dub.; cf.: vosne velit an me regnare era quidve ferat Fors, Enn. ap. Cic. Off. 1, 12, 38 (Ann. v. 203 Vahl.—for which, sit sane Fors domina campi, Cic. Pis. 2, 3): rapidi Tritonis era, i. e.
Minerva
, Cat. 64, 396: hilarate erae (i. e. Cybeles) citatis erroribus animum, id. 63, 18; so ib. 92: tergeminam tunc placat eram (Hecaten), Val. Fl. 1, 780: noctis eram Ditemque ciens, i. e.
Proserpine
, id. 7, 313.—B. Of sweethearts, Cat. 68, 136; so Ov. H. 9, 78.
ĕrus (less correctly, hĕrus, v. infra), i, m. [Sanscr. root, har-; har-āmi, I seize; har-anam, hand; Gr. xei/r, xe/rhs; Lat. heres, hirudo; but the form erus is that of the best MSS.; cf. Ritschl, Opusc. 2, 409; Brix ad Plaut. Trin. 1, 2, 24]. I.Lit., the master of a house or family, in respect to servants: erum atque servom saluere, Plaut. Trin. 2, 4, 34: iis, qui vi oppressos imperio coercent, sit sane adhibenda saevitia, ut eris in famulos, si aliter teneri non possunt, Cic. Off. 2, 7, 24; cf.: non eros nec dominos appellabant eos, quibus juste paruerunt, id. Rep. 1, 41; Plaut. Am. 1, 1, 87: me meus erus Fecit ut vigilarem, id. ib. 141: nonne erae meae nunciare, quod erus meus jussit, licet?id. ib. 296: quis erus est igitur tibi?id. ib. 206; 225: nec victoris eri tetigit captiva cubile, Verg. A. 3, 324; Plaut. Am. 2, 1, 20; cf.: O ere, quae res Nec modum habet, etc., Hor. S. 2, 3, 265: Le. Ubinam est erus? Li. Major apud forum'st minor hic est intus, our old ... our young master, Plaut. As. 2, 2, 63; cf. id. Capt. 3, 5, 49 sq.—II.Transf.A. Of men, a master, lord, owner, proprietor (poet.): agellulum hunc erique villulam hortulumque pauperis Tuor, Cat. 20, 4; cf.: propriae telluris erus, Hor. S. 2, 2, 129; and: ne perconteris, fundus meus Arvo pascat erum, an, etc., id. Ep. 1, 16, 2: destinata Aula divitem manet erum, id. C. 2, 18, 32: O cubile ... quae tuo veniunt ero Quanta gaudia, Cat. 61, 116.—B. Of the gods: nondum cum sanguine sacro Hostia caelestes pacificasset eros, Cat. 68, 76.—Of the gods, absol.: quod temere invitis suscipiatur eris, Cat. 68, 78.