Equitâtus, huius equitatus, m. g. pen. prod. Cic.An host or companie of horsemen.Victor equitatus.Tacit. Abducere ab aliquo equitatum ad se Cic.Portus exijt equitatus.Virg.Instruere aliquem peditatu, equitatu, copijs.Cic.Orbare equitatu. Plin. To take his horsemen from him. Equitatus. Plin. The acte of riding.
Equito, tas, pen. cor. rate Hor. To ride.In orbem equitare.Ouid.To ride rounde.In equuleis equitare.Cic.To ride on coltes. Equitare. Passiuum. Plin. To be ride vppon.
ĕquĭto, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [eques], to ride.I.Neutr.A. In gen. (class.): cum in illo nostro exercitu equitaret, Cic. Deiot. 10; Sall. J. 6, 1; Suet. Caes. 57; Hor. C. 2, 9, 24 al.: in equo, Dig. 9, 2, 57; cf.: in equuleis, Cic. Verr. 2, 4, 20; v. Equuleus, II. A.; and: in arundine longa, Hor. S. 2, 3, 248.—B. In partic. (acc. to eques, II. A.): EQVITARE antiqui dicebant equum publicum merere, Paul. ex Fest. 81, 15 Müll.—C.Transf.1.To skirmish, manœuvre: illa (certatio) qua tu contra Alfenum equitabas, Cic. Quint. 22, 73.—2. Of the horse, to go, Lucil. ap. Gell. 18, 5, 10, and ap. Non. 107, 1.—3. Of the wind, like i(ppeu/ein, to blow violently: Eurus per undas, Hor. C. 4, 4, 44: per caelum, Poët. ap. Censor. Fr. 14, 9.—4. In mal. part., Juv. 6, 311.—II.Act., to ride through (post-Aug.).—In pass.: flumen equitatur, Flor. 3, 4, 5: equitataque Culmina Taÿgeti, Claud. Bell. Get. 192: fluxis equitata Bactra Parthis, Sid. Carm. 23, 249.