Emano, as, pen. prod. âre. Col. Pli. To issue or flowe out: to auoide or runne out. Per translationem. To bee spread, published or knowne abroade.Emanare perpetim. Plin. To runne continually.Fons emanat.Cic. Ex fonte emanare. Cic.Ex generibus emanant partes.Cic.Emanare saniem. Plin. To auoide out bloudie matter.Mala istinc emanant.Cic. Emanare res aliqua dicitur.To bee knowne and spread abroade.Emanauit fama. Cicero. The bruite came or was publyshed abroad.Emanare in vulgus. Sueton. To be spred or published abroade among the people.Exit & emanat in vulgus oratio.Cic.Orationem ita comprimam vt nunquam emanaturam putÊ.Cic.As I thinke it shal neuer come abroade.Multis emanabar indicijs, neque fratrem, &c. Liuius. It was knowne abroad by many tokens.
Lewis and Short: Latin dictionary
ē-māno, āvi, ātum, 1, v. n., to flow out (class.; esp. freq. in the trop. signif. and in Cic.). I.Lit., Lucr. 3, 583; Cic. poët. Div. 2, 30; Col. 6, 32, 1; Gell. 19, 5, 6 al.—II.Trop.A.To spring out of, to arise, proceed, emanate from: alii quoque allo ex fonte praeceptores dicendi emanaverunt, Cic. Inv. 2, 2, 7; cf. id. Cael. 8, 19: ex quo (loco) vis omnis oportet emanet ratiocinationis, id. Inv. 1, 37, 67; cf. id. de Or. 1, 42, 189: hinc haec recentior Academia emanavit, id. ib. 3, 18fin.: istinc mala, id. Att. 7, 21: singularem eloquii suavitatem ore ejus emanaturam, Val. Max. 1, 6, 3ext.—B.To spread itself, be diffused: emanabat latius malum, Flor. 4, 9, 5.—Esp. freq., 2. In partic., of things that are made public, to spread abroad, become known: oratio in vulgus emanare poterit, Cic. Rosc. Am. 1, 3; cf. id. Att. 3, 12, 2; id. Brut. 65; id. Verr. 2, 1, 1; id. Leg. 1, 14 fin.; Q. Cic. Petit. Cons. 5, 17; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 6, 2; Liv. 8, 3; 42, 16; 44, 35 et saep.; cf. with a subject acc. and inf.: multis emanabat indiciis fratrem Volscii ne assurrexisse quidem ex morbo, Liv. 3, 24, 4; Suet. Ner. 6.