dīvĭdŭus, a, um, adj. [id.]. I.Divisible: omne animal et dissolubile et dividuum sit necesse est, Cic. N. D. 3, 12, 29; id. Univ. 7, 19; Col. 12, praef. 8.—II.Divided, separated (mostly poet. and in postAug. prose): dividuom talentum faciam, Plaut. Rud. 5, 3, 53; cf. Ter. Ad. 2, 2, 33: munere, Hor. Ep. 1, 17, 49: coma, Ov. Am. 1, 5, 10: aqua, id. F. 1, 292: equi amne, id. Am. 2, 488: luna, i. e.
a half-moon
, Plin. 2, 97, 99, 215: arbores,
with a parted trunk
, id. 16, 30, 53, 122: labor apium, Sen. Ep. 121 fin.: dividuum (me) tenent alter et alter amor, Ov. Am. 2, 10, 10.—B. In the later gramm.: dividuum nomen, quod a duobus vel amplioribus ad singulos habet relationem, vel ad plures in numeros pares distributos, ut uterque, alteruter, quisque, singuli, bini, terni, centeni, Prisc. p. 581 P.