Dimico, dímicas. pe. co dimícui, & dimicáui, dimicátÛ, dimicare. Cæs. To fight or contende.Dimicare acie, vel prælio.Liu.To fight in battaile.De omnibus fortunis Reipublicæ dimicare.Cic.To contend for the whole good estare, of the common weale.Cum Latinis de imperio dimicabant.Cic.De potentia sua dimicant bomines.Cic.Dimicant inter se. Plin. They contend among themselues, or sight one with another.Pro altero dimicare.Cic.Dimicare pro re aliqua. Plin. To fight for.Dimicandum omui ratione vt incolumes conseruentur.Cic.We must cõtend & inforce our selues by al meaues we can.
Lewis and Short: Latin dictionary
dī-mĭco, āvi (e. g. dimicavere, Vell. 2, 85, 1; dimicaverant, Caes. B. C. 2, 4, 3; dimicassent, Vell. 2, 85, 5 al.; dimicuisse, Ov. Am. 2, 7, 2; 2, 13, 28), ātum, 1, v. n., lit., to brandish one's weapons against the enemy, i. e. to fight, struggle, contend (freq. and class.). I.Lit.: manum conserere atque armis dimicare, Caes. B. C. 1, 20, 4: armis cum aliquo, Nep. Milt. 1, 2: ferro pro patria, Liv. 1, 24: acie cum aliquo, id. 2, 49 fin.; for which: in acie, Caes. B. G. 7, 64, 2: proelio, id. ib. 5, 16, 2; 6, 31, 1 al.: equitatu, Nep. Eum. 3 fin.: adversus aliquem, Nep. Milt. 4 fin.: pro legibus, pro libertate, pro patria, Cic. Tusc. 4, 19 et saep.: tuto dimicare, Caes. B. G. 3, 24, 2; so absol., id. ib. 2, 21, 5; 3, 17 fin. et saep.—Pass. impers.: ancipiti proelio dimicatur, Caes. B. C. 3, 63, 3; so, proelio, id. ib. 1, 41, 3; 3, 72, 3 al.; and without proelio, id. B. G. 5, 16, 1; id. B. C. 3, 85, 3; Cic. Off. 1, 12, 38; cf.: in mortem dimicabatur, Vell. 2, 85, 4 al.—In partic. of gladiatorial combats, Suet. Caes. 26; 39; id. Calig. 27; 30; Plin. 8, 7, 7, 18 al.—b. With an abstr. subject: leonum feritas inter se non dimicat, Plin. H. N. 7 prooem. 5.II.Transf. beyond the milit. sphere, to struggle, to strive, to contend: omni ratione erit dimicandum, ut, etc., Cic. Div. ap. Caecil. 22, 72: dimicantes competitores, Liv. 6, 41: de sua potentia periculo civitatis, Cic. Att. 7, 3; esp. with the accessory idea of risk, hazard: reos, de capite, de fama, de civitate, de fortunis, de liberis dimicantes (for which, shortly before: qui auderent se et salutem suam in discrimen offerre), Cic. Sest. 1: de honore et gloria (for which, shortly before: de vita, de gloria in discrimen vocantur), id. Off. 1, 24, 83: de vita gloriae causa, id. Arch. 10, 23; cf.: de vita, id. ib. 11fin.; Liv. 24, 26: de omnibus fortunis reip., Pompei. ap. Cic. Att. 8, 12 D.: de fama, Nep. Timoth. 4, 3: de liberis, Liv. 3, 44 fin.; and: de repulsa, i. e.
at the risk of one
, id. 6, 40; cf. also without de: ut in singulas horas capite dimices tuo, Liv. 2, 12 (in Cic. Fin. 2, 17, 56, the reading is dubious, v. Madv. ad h. l.).—b. In Tertullian, borrowed from the lang. of gladiators (v. supra, no. I.): ad hanc jam lineam dimicabit nostra congressio, Tert. Pudic. 6; id. adv. Marc. 1, 7.