Digredior, dig réderis, pe. cor. digressus sum. dígredi. pen. corr. Pli. iu. To depart or go away: to make digression: to digresse.Congredi cum aliquo, & Degridi, contraria.Cic.A primo carmine digredi. Catul. Digredi ab aliquo.Cic.To depart from.Digredi ad pedes.Liu.To light on foote.A causa parumper digredi.Cic.To dige esse from.De causa digredi. Cice. To digresse or cease a while to speake of the principal matter.Paululum digredi de cursu in reliqua oratione.Cic.Digredi in latus. Plin. To turne on the side. Digreditur oratio, per metaphoram.Cic.Our talke maketh digression, or leaueth the principal matter.Longius digredi.Cic.To make a long digression.
Lewis and Short: Latin dictionary
dī-grĕdĭor, gressus, 3, v. dep. n. [gradior], to go apart or asunder, to separate, part; to go away, depart, = discedere (class.). I.Lit.: luna tum congrediens cum sole, tum digrediens, Cic. N. D. 2, 40, 103; cf.: digredimur paulum rursumque ad bella coimus, Ov. M. 9, 42: ita utrique digrediuntur, Sall. J. 22 fin.; cf.: digredimur flentes, Ov. H. 18, 117: ubi digressi, Verg. A. 4, 80.—With term. a quo: numquam est a me digressus, Cic. Sull. 12: ab aliquo, id. Fam. 4, 12; 12, 18; id. Att. 3, 9; Caes. B. C. 1, 57, 4; Sall. J. 18, 11; Liv. 22, 7 al.; cf.: a marito,
to abandon
, Suet. Caes. 43: a colloquio Caninii, Caes. B. C. 1, 26, 4; Liv. 39, 35: a Corcyra, id. 42, 37: ex eo loco, Caes. B. C. 1, 72, 4; cf.: ex colloquio, Liv. 35, 38: domo, Sall. J. 79, 7: triclinio, Suet. Ner. 43; cf. id. Aug. 74: inde, id. Tib. 6 al. —Absol.: hos ego digrediens lacrimis affabar obortis, Verg. A. 3, 492; cf. id. 5, 650; Tac. A. 1, 27; id. H. 3, 69 al.: dein statim digrediens,
stepping aside
, Sall. J. 94, 2 Kritz. —With term. ad quem: ambo in sua castra digressi, Sall. J. 109, 3; Tac. A. 4, 74; 6, 1; cf.: in urbem ad capessendos magistratus, id. Agr. 6: ad sua tutanda, id. A. 4, 73; Front. Strat. 1, 4, 3: Seleuciam, Tac. A. 2, 69: domum, id. ib. 2, 30: digredientem eum cum Caesare circumsistunt, id. ib. 1, 27.II.Trop., to go aside, deviate, depart. —With term. a quo: nos nostro officio nihil digressos esse. Ter. Ph. 4, 5, 10.—B. Esp., in speaking or writing, to digress (but de-gredi, which is sometimes found in edd. in this sense is incorrect, v. h. v.): digredi ab eo, quod proposueris, Cic. de Or. 2, 77, 311: parumper a causa, id. Brut. 93fin.: de causa, id. Inv. 1, 51 fin.: ex eo et regredi in id, Quint. 10, 6, 5.—Absol.: saepe datur ad commovendos animos digrediendi locus, Cic. de Or. 2, 77, 312; so ib. 2, 19, 80; Quint. 3, 11, 26; 4, 3, 17: verum huc longius, quam voluntas fuit, ab epistola Timarchidi digressa est oratio mea, Cic. Verr. 2, 3, 69 fin.: sed eo jam, unde huc digressi sumus, revertamur, id. N. D. 3, 23 fin.; cf. id. Brut. 87 fin.; Quint. 2, 4, 15.