Dignatio, onis, f. g. Verbale. Id est, Dignitas. Plin. Ci. Great estimation, fauour or familiaritie with noble men. Reueren ce shewed toward a man.Primus ad famam dignationémque docendo peruenit. Su. He came to fame and estimation.In principum dignationem peruenit. Li. He came into the reputation and estimation of princes.Aslignant etiam principis dignationem adolescentulis. Taci. They assigne the estate royas sometime to very. yong men or children.Gliscit dignatio sacerdotum. Tac. The reuerence or reputation of priesles.Imponere alicui dignationem. Tac. To promote to honour & dignitie.Secundum dignationem inter se partiuntur. Taci. According to their dignitie.Retenta dignatio Burro ope Senecæ. Tac.
Lewis and Short: Latin dictionary
dignātĭo, ōnis, f. [dignor], a considering worthy (mostly post-Aug.; esp. in Tac. and Suet.). I.Lit., a deeming worthy, respect, esteem, regard (very rarely): dignatione aliquem diligere, Suet. Calig. 24: diu in summa dignatione regis vixit, Just. 28, 4, 10.—Far more freq., II.Transf., with respect to the person who enjoys such esteem, dignity, honor, reputation, for dignitas: de dignatione laborat, Cic. Att. 10, 9, 2 (al. dignitate): reddere honorem sacerdotiis dignatione sua, Liv. 10, 7, 12; 2, 16, 5; Vell. 2, 59, 2; 2, 69, 3; Tac. A. 4, 52; 13, 20; 42fin.; id. H. 1, 52 fin.; 3, 80; id. G. 13; 26; Suet. Caes. 4 (al. indignatione); id. Aug. 46 et saep.