Diffugio, diffugis, pe. cor. diffúgi. pe. pro. diffúgitum, diffugere Cic.To slee hither and thither: to flie or run away: to refuse to doe a thing.Niues diffugêre. Hor. Stellæ diffugiunt. Ouid.Terrores animi diffugiunt. Lucr. Diffugere domum, Liu.To flie home.Diffugere ex castris Hirt. Diffugere.Cic.To eschue.Diffugere multi id quod ostendam.Cic. Diffugere. Vart. To refuse to doe.Nec tamen diffugio quin dicam, &c. Vatro.
Lewis and Short: Latin dictionary
dif-fŭgĭo, fūgi, 3, v. n., to fly asunder, flee in different directions, to disperse, scatter (class.): diffugiebat enim varium genus omne ferarum, Lucr. 5, 1337 sq.; 3, 256; cf. id. 1, 762 sq.: vox una diffugit in multas aures, id. 4, 564: metu perterriti repente diffugimus, Cic. Phil. 2, 42, 108; id. Fam. 15, 1, 5; id. Off. 3, 32, 114; Suet. Caes. 82; Hor. C. 1, 35, 26; Verg. A. 2, 212; 4, 123; Ov. F. 2, 211; id. M. 7, 257 et saep.: diffugiunt stellae, id. ib. 2, 114; cf.: diffugere nives,
to scatter, disappear
, Hor. C. 4, 7, 1: mordaces sollicitudines, id. ib. 1, 18, 4: tota exterrita silvis Diffugiunt armenta, Verg. G. 3, 150; cf. id. A. 10, 804.—Designating the limit: spiritus unguenti suavis diffugit in auras, Lucr. 3, 223: in vicos passim suos, Liv. 21, 28; cf.: ad sua praesidia, Hirt. B. G. 8, 35 fin.: ad naves, Verg. A. 2, 399: per agros, Val. Fl. 3, 255.