Diffido, diffidis, pe. pro. diffilus sum vel fui, diffisum, diffidere. To mistrust.Diffidere sibi.Plaut.To mistrust himselfe.Ne videar prudentiæ tuæ diffidere. Sulpitius ad Ciceronem. Dubitate. & sibijpsi diffidere. Cic.Iacere & diffidere.Cicer.To dispaire vtterly and be paste al hope.Dictis alicuius diffidere. Lucr. To mistrust ones wordes.Diffidere ingenijs.Cic.Memoriæ. Quint. To mistrust his memorie.Perpetuitati bonorum suorum.Cic.To mistrust that his felicitie wil not alwayes continue.Rebus suis Liu. Sententiæ alicui. Cic.De nobis diffidimus. Author ad her. We mistrust or dispaire of our selues.De aliquo diffidere.Cic.Vt rem posse confici non diffiderem. Cice. So that I did not mistrust the thing might be brought to passe.Vt ei respondere posse diffiderem. Ci.
Diffindo, diffindis, diffidi, pe. cor. diffissum, diffindere. Vir. To cleaue in sunder.Diffindere in longitudinem.Cic.To cleaue in length.Diffindere diem Liu.To put of a matter in eramination vntil the nert day.Diffindere medium. Cato. To cleaue in the middes.Diffindere minutè humum. Col. To cut the earth smal, or in smal peeces.
Lewis and Short: Latin dictionary
dif-fīdo, fīsus (post-class. perf. diffidi), 3, v. n., to distrust; to be diffident or distrustful, to despair (freq. and class.). (a). With dat. (so most freq.): eum potius (corrupisse), qui sibi aliqua ratione diffideret, quam eum, qui omni ratione confideret, Cic. Clu. 23, 63: sibi, Plaut. Rud. prol. 82; Cic. Prov. Cons. 16, 38: memoriae alicujus, id. Part. Or. 17, 59: sibi patriaeque, Sall. C. 31, 3: suis rebus, Caes. B. G. 5, 41, 5: veteri exercitui, Sall. J. 52, 6; 32, 5; 46, 1; 75, 1: suae atque omnium saluti, Caes. B. G. 6, 38, 2: summae rei, id. B. C. 3, 94 fin.: perpetuitati bonorum, Cic. Fin. 2, 27, 86: ingenio meo, id. Mur. 30, 63: huic sententiae, id. Tusc. 5, 1, 3: prudentiae tuae, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 6: rei publicae, Cic. Fam. 5, 13, 3: illis (viris), Ov. H. 10, 97: caelestibus monitis, id. M. 1, 397 et saep.—Pass. impers.: cur M. Valerio non diffideretur, Liv. 24, 8; so Tac. A. 15, 4.—(b). With a dependent clause: antiquissimi invenire se posse, quod cuperent, diffisi sint, Cic. Ac. 2, 3; id. Quint. 24, 77; id. Or. 1, 3; 28, 97; Caes. B. G. 6, 36; Quint. 10, 1, 126 al.; cf.: quos diffidas sanos facere, facies, Cato R. R. 157, 13: quem manu superare posse diffiderent, Nep. Alcib. 10, 4.— (g). With ne: ne terras aeterna teneret, Lucr. 5, 980.—(d). Rarely with abl. (after the analogy of fido and confido): diffisus occasione, Suet. Caes. 3 Burm. and Oud.; so, paucitate suorum, Front. Strat. 1, 8, 5 Oud.: paucitate cohortium (al. paucitati), Tac. H. 2, 23: potestate, Lact. 5, 20 (also Caes. B. C. 1, 12, 2, several good MSS. have voluntate; and id. ib. 3, 97, 2: eo loco, v. Oud. on the former pass.).— (e) Absol.: (facis) ex confidente actutum diffidentem denuo, Plaut. Merc. 5, 2, 15: jacet, diffidit, abjecit hastas, Cic. Mur. 21, 45: ita graviter aeger, ut omnes medici diffiderent. id, Div. 1, 25, 53: de Othone, diffido, id. Att. 12, 43, 2 al.—Hence, diffīdens, entis, P. a., without self-confidence, diffident, anxious, Suet. Claud. 35; id. Tib. 65. —Adv.: diffīdenter, without self-confidence, diffidently (very rare): timide et diffidenter attingere aliquid, Cic. Clu. 1, 1: agere, Liv. 32, 21, 8: incedere, Amm. 26, 7, 13.—Comp.: timidius ac diffidentius bella ingredi, Just. 38, 7, 4.
dif-findo, fĭdi, fissum (also diffīsum), 3, v. a., to cleave asunder, to divide (rare but class.). I.Lit.: vitem mediam per medullam, Cato R. R. 41, 2: malos, Enn. ap. Non. 114, 7 (Ann. v. 389 ed. Vahl., where the read. is, as in Non., defindunt): ramum, Varr. R. R. 1, 40 fin.: terram, Lucr. 6, 584: saxum, Cic. Div. 1, 13 fin.: semen compressu suo (terra), id. de Sen. 15, 51: natem, Hor. S. 1, 8, 47: tempora plumbo, Verg. A. 9, 589; Suet. Gram. 11 et saep.— Poet.: urbium portas muneribus, i. e.
to open
, Hor. C. 3, 16, 13.—2.Transf., with an abstr. object: conjunctionem duplicem in longitudinem, Cic. Univ. 7.—II.Trop.A. In gen.: equidem nihil hinc diffindere possum, I cannot cut off aught of this, i. e. I can refute or deny no part of it, Hor. S. 2, 1, 79: cuneus rigentem servi tenacitatem violenter diffinderet,
to break by a bribe
, App. M. 9, p. 225.—Esp. freq., B. Diem, jurid. t. t., lit., to break off a matter, i. e. to put off to the following day, to defer (cf. differre), Dig. 2, 11, 2, 3: triste omen diem diffidit, Liv. 9, 38, 15; Gell. 14, 2, 11.— 2.Transf.: diem somno,