Displiceo, dísplices, pe. cor. displícui, displícitum, pe. cor. displicêre. To displease: to millike.Displiceo mihi.Cic.I mislike my selfe.Placere & Displicere, contraria.Cic.Arridet illud mihi & Displicet, contratia.Cic.
Displico, dísplicas, pe. cor. displícui, & displicáui, displícitum, & displicâtum, displicâre. To vnfold or vnwrap.Displicatas volucres, per translationem dixit Varro, pro disgregatas & dispersas, de apibus loquens.Dispersed & scatcered.
Lewis and Short: Latin dictionary
dis-plĭcĕo, ŭi (displicitus est, Gell. 1, 21, 4), ĭtum, 2, v. n. [placeo], to displease (opp. placeo and complaceo, v. 3. dis, II. —rare but class.): quodne vobis placeat, displiceat mihi? Plaut. Mil. 3, 1, 19; so opp. placere, id. Men. 4, 2, 107; Cic. Brut. 57; Quint. 12, 9, 6: mortis mihi displicet auctor, Ov. M. 8, 493 et saep.: si displicebit vita, Ter. Heaut. 5, 2, 19; so without dat., Cic. Att. 13, 21, 3 (opp. arridere); Quint. 12, 9, 6 (opp. placere); Suet. Calig. 20; Hor. C. 1, 38, 2; id. Ep. 1, 19, 47 al.: non mihi displicet adhibere etiam istam rationem, etc., Cic. de Or. 1, 34, 157; so with a subjectclause, Quint. 2, 5, 17; Suet. Claud. 4.—II. Sibi, to be displeased, dissatisfied with one's self, Ter. Heaut. 5, 4, 20; Poëta ap. Cic. Att. 2, 18, 3; also, in gen.,
to feel fretful
, Cic. Phil. 1, 5, 12; cf.: aconitum potum protinus facit corpus grave et displicens,