Discumbo, discumbis, discúbui, discúbitum, pen. cor. discumbere, Idem quod Accumbere. Cic.To sit at meales: to sit at table.Mensis discumbere.Stat. Toris discumbere. Ouid.
Lewis and Short: Latin dictionary
discŭbĭtus, ūs, m. [id.], a reclining at table, Val. Max. 2, 1, 9.—II.Transf., a place at table: amare primos discubitus, Vulg. Luc. 20, 46 al.
dis-cumbo, cŭbŭi, cŭbĭtum, 3, v. n., to lie down. I. More freq., to recline at table for the purpose of eating (cf. accumbo—so esp. freq. since the Aug. per.): discubuimus omnes praeter illam, Cic. Att. 5, 1, 4; Lucr. 3, 912; Quint. 11, 2, 13; Suet. Caes. 48; Tib. 2, 5, 95; Verg. A. 1, 708; Ov. M. 8, 566; Vulg. Johan. 12, 2 al.—Sometimes of a single person (yet always with the accessory idea of a number reclining at the same time): in convivio Germanici cum super eum Piso discumberet, Tac. A. 3, 14; 6, 50; Suet. Aug. 74; Curt. 8, 5, 6; Juv. 5, 12.—Pass. impers.: discumbitur, Cic. Verr. 2, 1, 26; Verg. A. 1, 700; Gell. 3, 19 al.—II. Rarely, to lie down to sleep: discubitum noctu ire, Plaut. Merc. 1, 1, 100: cenati discubuerunt ibidem, Cic. Inv. 2, 4, 14.