Discludo, disclûdis. pen. prod. disclúsi, disclûsum, penult. prod. disclúdere. To shutte out: to disioine: to separate.Mons Gebenna Aruernos ab Heluijs discludit. Cæsar. Separateth the Aruerns.Semotæ & disclusæ mente partes.Cic. Spatijs disclusus iniquis.Virg.Shutte vppe in a narrowe roume. Discludere.Cic. Varro. To set apart.
Lewis and Short: Latin dictionary
dis-clūdo, si, sum, 3, v. a. [claudo] (rare but classical; already obsolete in the time of Macrobius, v. Macr. S. 6, 4). I.To shut up separately, to keep separate; orig. belonging to household lang.: dispares disclusos habere pisces, Varr. R. R. 3, 17, 4.— II. With the notion of dis predominant, to keep apart, to separate, divide: pares cum paribus jungi res, et discludere mundum, Lucr. 5, 438; so of the act of creation, imitated by Vergil: discludere Nerea ponto,
to separate, cut off
, Verg. E. 6, 35: paludibus mons erat ab reliquis disclusus, Varr. L. L. 5, 43 Müll.; cf.: mons Cevenna, qui Arvernos ab Helviis discludit, Caes. B. G. 7, 8, 2: ossibus ac nervis disclusis, Lucr. 3, 171; cf.: turres (with disturbare domos), id. 6, 240: quibus (sc. tignis) disclusis atque in contrariam partem revinctis,
kept asunder, kept at the proper distance apart
, Caes. B. G. 4, 17, 7: ut restis, ad ingluviem adstricta, spiritus officia discluderet, i. e.
might prevent, choke off
, App. M. 1, p. 109, 27.—B. Of abstr. objects: Plato iram et cupiditatem locis disclusit: iram in pectore, cupiditatem subter praecordia locavit, Cic. Tusc. 1, 10, 20: quae semotae a mente et disclusae, id. ib. 1, 33, 80: morsus roboris,